Wat een jaar

Wat een jaar.

Ik wou een filmpje maken. Vanaf de foto van de eerste echo, tot aan nu. En dan alle leuke en mooie momenten er in verwerken. Het zou een filmpje van dik 28 minuten worden. Dat kijkt geen hond. Dus nee, geen filmpje.

Maar wauw, wat een jaar. Het is omgevlogen gewoon. Het voelt nog allemaal als de dag van gister. Ik voelde het. Merkte het aan mezelf en aan Tijn. Al 6 dagen voor tijd, een knal positieve test. Ik grapte al ‘ohhh, zijn er twee’. De dag voor de eerste echo was ik bij een vriendin op visite. Ik ging weg en ik zei nog ‘zooo, morgen even naar mijn tweeling kijken’. Ik grapte wel, maar ergens had ik nooit gedacht dat het ook echt zo was. Na de echo, nog in de wachtkamer appte ik mijn vriendinnetje ‘de tering Lot, het zijn er twee’. 

Mocht je het je afvragen, zo kijkt iemand die net te horen heeft gekregen dat hij er niet één, maar twee kindjes bij krijgt;

Niet onaardig toch? Romes heeft nooit angst laten zien. Ik ging direct van hot naar her met mijn gedachtes. Van onwennigheid, naar blinde paniek, terug naar blijheid en door naar de onzekerheid. Je kunt best veel emoties voelen, in 5 minuten. 

De zwangerschap viel me tegen. Veel last van kwaaltjes. Vaak voor ‘niks’ naar het ziekenhuis. Tegen het eind was ik het zat. Spuugzat. Ik kon niet meer. Liggen, zitten, staan; alles deed zeer. Voelde de ogen vol medelijden prikken in mijn rug als ik dat schoolplein weer op kwam gesjokt. Nee. Doffe ellende. Gun je niemand.

Tot ik op maandag 12 november wakker werd. Ik wist het zeker; ze komen. Vertelde romes zn afspraken af te zeggen, hij bracht de jongens naar school, hulptroepen werden ingeschakeld en hop naar het ziekenhuis. Uiteindelijk duurde het nog de hele dag tot de arts met de verlossende woorden kwam; we gaan ze halen. YES! YES MADDERFAKKERSSSSSS YES! Dat ze vijf weken te vroeg kwamen, heb ik me pas later gerealiseerd. Ik wou ze dr uit, nu!

13 november 2018 om 01:31 uur waren ze daar; de mooiste meisjes ooit. Onze Evi en Noé. Twee kleine mini meisjes, kerngezond. Geen slangetjes, geen couveuse, geen gedoe. Helemaal perfect.

En nu, nu worden ze één.

Een jaar met pieken en dalen. Vooral in het begin. Mijn eigen gezondheid was bagger. Toen ik weer op de been was, kregen zij ellende. Maar twee keer naar de osteopaat en iedereen kon weer lachen.

Hoewel ik bij Tijn en Abel ontzettend opzag tegen deze mijlpaal, trek ik het nu beter. Je ziet ze groeien. Ze gaan steeds meer begrijpen en (mijn, soms wat autistische) patroontjes herkennen. Ze zijn zó leuk. Ontzettend ondernemend, rete nieuwsgierig en stront eigenwijs. Waar de een gaat, gaat de ander. Ze kunnen eten als bouwvakkers. Geven geen drol om tv maar muziek vinden ze heerlijk. Ze dansen en hossen wat af. Ze klimmen op tafel en gaan gezellig mee naar de wc. Zwaaien net zolang tot je het dorp al uit bent en kunnen gieren van de lach om hun broers. Ze zijn eenkennig (sorry he) maar kunnen ook heerlijk knuffelen.

Natuurlijk heb ik dagen gehad dat ik dacht ‘bohhhh, kan er iiiiiiemand even een paar kinderen komen halen’, maar het is vooral héél erg leuk en héél veel genieten.

Wat een jaar. Ze zijn één. De tijd vliegt, maar staat ze prachtig.

de meisjes

Ik kan uren naar ze turen. Van een afstand bekijken hoe zij alles ontdekken. Altijd samen op hetzelfde plekje neuzen. Wat de een heeft, wil de ander. Ik sus de ‘ruzies’, droog de tranen. We knuffelen en kussen, zwaaien en spelen kiekeboe. Kiekeboe, waar is de tijd? Foetsie.

Nog een ruime week, dan zijn ze één. Ik denk niet dat een jaar ooit eerder, zo snel is omgevlogen. Een jaar dat begon met twee kleine, prachtige meisjes van allebei iets meer dan twee kilo en amper 44 cm lang. En moet je ze nu eens zien. ‘S werelds liefste, leukste, mooiste, meegaande en grappigste tweeling. 

Ze zijn leuk. Écht heel leuk. Vinden ze zelf vaak ook 😂. Kijken vaak heel tevree als ze voor de 100e keer met een controller of afstandsbediening op de tv staan te rammen. Evi gaat nu uit zichzelf los staan. Een grotere glimlach is er niet. Van haar niet en van ons niet. Ze lijken komen en gaan te snappen. Steken hun hand op als ik van de wc af kom ✋🏻 en zitten nog een kwartier in de gang naar een dichte deur te zwaaien als papa naar zijn werk is 👋🏻. Ze worden eenkennig, vooral Evi. Laatst stapte opa en oma in de auto, ze hebben gekrijst alsof ze ontvoerd zouden worden. Oma zei nog ‘wist niet dat ze zo hard konden’. Jep, dat kunnen ze. Je hoort ze vrijwel nooit. Behalve als ze zien dat er eten gemaakt wordt, of als ze iemand zien die ze dus niet elke dag zien 😬. 

Inmiddels heeft bekant iedereen in huis kale knieën. We gaan dr allemaal achteraan. Respect wel hoor. Zij kunnen keihard en lang kruipen. Ik heb na een seconde of 5 ongeveer 2 meter afgelegd en pijn. Zij niet. De jongens hebben een leuk spelletje. Als een malle achter ze aan. Moet je ze horen gieren. Allemaal. Het is zelfs zo leuk, dat als je het vlak voor bed tijd doet, de meisjes nog een uur lang rondjes racen in bed. Ideaal ;). 

De jongens zijn nog steeds zó dol op ze. Ik had echt gedacht dat dat zou veranderen. Maar nee. Het is een heerlijk stel. Als ik smiddags de maxi cosi’s tevoorschijn haal om de jongens van school te gaan halen, springen de meisjes er bekant zelf in. Alsof ze weten ‘ohyeahh, broers halen’. De interactie tussen hen is echt leuk. Tijn heeft engelen geduld met zijn zusjes. Ze kunnen alles maken. Irriteren hem tijdens het gamen. Na drie keer ‘nee liefje (!!) ik ben even dit aan het spelen’ legt hij toch de controller weg om pakkertje te gaan spelen. Abel was laatst heel lang bezig geweest een treinbaan te maken toen de meiden op bed lagen. Nog voor hij goed en wel klaar was zei hij ‘zo, dat heb ik mooi gemaakt, kunnen Evi en Noé dat straks mooi stuk maken. Geeft niks, maak ik een andere keer weer een nieuwe’.

Nog amper twee weken, gaan ze naar de opvang. Ik moet weer gaan werken. Kan dr nu al depressief van worden. Weet heus wel, als ik er weer eenmaal in zit dat het prima is. Maar voor nu hoop ik op een fikkie in de toko daar 😬. 

Ik weet zeker dat ze het super gaan vinden op de opvang. Het is daar leuk, de leidsters zijn leuk en ze hebben altijd elkaar. Maar toch. Bluh.

Ik kan uren naar ze turen. De meisjes, mijn meisjes 😘

hormonennnnn

Merk je, dat ik, voor ik zelf naar bed ga, je dekentje goed over je heen leg, zodat je lekker warm blijft?

Merk je, dat ik, voor ik zelf naar bed ga, je konijn naast je hoofd leg, zodat je zijn veilige geur goed kan ruiken?

Merk je, dat ik, voor ik zelf naar bed ga, je speentje in het hoekje leg, zodat ik in de nacht precies weet waar die ligt en hem je snel kan geven?

Merk je, dat ik, voor ik zelf naar bed ga, je slaapzak nog even uit de knoop haal, zodat je beentjes vrijer zijn?

Merk je, dat ik in de nacht zachtjes sorry fluister? Sorry voor mijn humeur, die de laatste tijd niet zo geweldig is. 

Ik heb een aantal maanden geleden een spiraaltje laten zetten. Ik dacht, dan hoef ik nergens aan te denken en komt er geen drieling bij. Maar mennnn, wat een ellende. Zoiezo lichamelijk, maar ook geestelijk. Ik heb eens rond gevraagd en de meeste vrouwen hebben dezelfde klachten; moodswings, kort lontje, doodmoe. Goed, dat doodmoe kan ook van ‘het leven’ komen, ‘moeder komt van moe ziiiiiiiijhn, neem dat maar van me aaaaaahn’, maar de rest? Herken mezelf niet joh. Dus, doe me dan toch die drieling maar, spiraaltje kan er wat mij betreft weer uit. Houdoe en bedankt! Grapje natuuk, dat van die drieling. Er zijn nog andere opties ;)

Maargoed! Tis vakantie. ‘Gaan jullie nog op vakantie?’ Euh nee. Ik kijk wel uit. Vakantie. Ik hou er van. Thuis. Alles bij de hand, ideaal! Ik ben zoiezo niet zo vakantiegaanderig, maar nu helemaal niet. Gedoe hoor. Je hele huis inpakken, 800 uur in de auto én 3000€ lappen voor twee weken dezelfde chaos, maar dan in een ander land. Neuhhh. Dankjedekoekkoek. En daarbij; Romes wil in een tentje, ik niet. Hij wil dingen doen en zien, ik niet. Wordt een groot fiasco als wij op vakantie zouden gaan 😂 zoiezo met dat fantastische humeur van mij.

Ik zat net oudere foto’s te kijken op mijn telefoon, dat werkt zo lekker voor Mn moodswings weet je wel. Ik heb al 100 jaar een iPhone, zet de boel steeds over en door. Nu zag ik dus dat ik in maart 2013 (!!!) al een plaatje had opgeslagen van een tekst over tweelingen.  Hoe bizar is dat. Toen was Abel er nog niet eens. Niet eens in de maak!

Humeurtje of niet, ze zijn wel echt geweldig. Alle vier. Zooooo chill. De enige die echt lastig doet ben ik. Je kan je overal met ze vertonen. Vaak kijkt men alsof ze een soort god zien lopen. Of zou het mijn trotse blik zijn die ze zo laat staren? Gister had ik wel een dingetje in mini mundi. Op de een of andere manier denk ik nu bij zwangere mensen ‘zouden ze ook een tweeling krijgen?’. Zag een vrouwtje lopen, klein buikje. Twijfel gevalletje, zwanger of te veel chips. Enfin. Ik manoeuvreerde me heel behendig met die dubbele kinderwagen in de drukte door achter Abel aan. Hoor ik ineens het twijfel gevalletje achter me zeggen ‘pfffff je zou dàt maar krijgen’ .. dat! Wat dat?! Dat zijn twee baby’s, doe eens normaal. Ben lid van een tweelinggroep of fb.

Sommige voelen zich als tweelingouder bevoorrecht ofzo. Alsof ze helemaal de shit zijn en de hele wereld aan kunnen, want hè! Zij hebben een tweeling. Zo voel ik dat helemaal niet, maar gister was ik in staat om te zeggen dat alleen superhelden een tweeling krijgen. Raar wijf. Dat. Pffff, doe normaal of Mn humeur en ik eten je op. Dat! Heb niks gezegd natuuk, maar vond het wel stom!

Maargoed, dat kwartetje van ons. Tijn loopt hele dagen moppen te tappen. Inmiddels zonder boekje, want dat kent ie nu wel uit zn hoofd. Ik ook. En hij snapt maar niet hoe ik de antwoorden op de raadsels goed heb. Joh, omdat je ze nog maar 30x verteld hebt. En dan Abel, Mn heerlijke Abel die nog steeds in de billen en poep fase zit. Man man man, fantastisch. Ze hadden vanavond stiekem belletjegeleld (dat is geen woord zeker hè?). Dus ik vertelde dat ze ook aan konden bellen, blijven staan en zodra er iemand open doet zeggen ‘oh oeps! Vergeten weg te rennen’. Vonden ze wel leuk. Tijn zou het zeker gaan doen. Daarna vertelde ik, Nja Mn slechte spiraalhumeur vertelde dat eigenlijk hoor, dat ze ook poep in een krant konden doen, voor de deur leggen en dan de krant in de fik moesten steken. Zooooo slecht. Maar ze mogen nog niet met vuur, viel tegen. Maar Abel was enthousiast! ‘Hè mama, als ik later een grote mens ben en ik krijg een krant dan ga ik er op poepen, hahahahahaha’. Hij zag het al helemaal zitten 😬. Dat hele vuur gebeuren was bijzaak. Ga nu wel voor de zekerheid de aanstekers verstoppen.

En dan de meisjes. Mn heerlijke aankleedpoppetjes. Tijn en Abel lopen het liefst in voetbalpakjes, maar Evi en Noé hebben nog geen mening. Heerlijk! En alles staat ze leuk 😂. Ze kunnen nu zitten. Noé doet altijd alleen eerst en een week later doet Evi het ook. Noé ging vanavond voor het eerst zelf zitten vanuit de lighouding. Kep het wel gemist, ik speelde vliegtuig met Evi op Mn knieën en ineens zat Noé daar. Ze schuift ook op dr kont de toko door. Vind PlayStation spelletjes heerlijk. Ze vinden eigenlijk allebei alles wel heerlijk, ook echt eten, maar nog geen tand te zien! Vind het stiekem wel fijn dat ze steeds meer kunnen, dat echt echte babygebeuren heb ik nou wel gehad. Het is alleen eeuwig zonde dat je 3x per dag moet stofzuigen. 

Genoeg geklaagd, merk je dat ik heel veel van je hou?

kwartet

Mag ik eeeeeeven zwijmelen over dat heerlijke kwartet van mij? Of nja, ons. Ze zijn ook een klein beetje van Romy ;).

De interactie tussen die vier, is zo leuk. 

Tijn als opperchief die zo heeeeerlijk kan spelen en ruzie maken met zn broertje. Soms ben je ze uren kwijt, spelen ze buiten of met de ‘playmo’; playmobiel is zeker te lang om uit te spreken? Soms staan ze om de 5 seconden naast me om even hun beklag te doen. Abel wil altijd hetzelfde zijn als Tijn. Als ze politie en diefje spelen bv. Wil Tijn de dief zijn, dan wil Abel dat ook. Als Tijn dan zegt okeee, dan ben jij de dief, dan ben ik de politie. Tja, dan wil Abel eigenlijk ook de politie zijn. Maar wie moeten ze dan vangen? Dus je snapt het, dan is er bonje. Ik sus de boel, of de buurtkinderen worden opgehaald en weg zijn ze weer. Ze kunnen ook zo lekker complimenteus zijn naar elkaar. Tijn ziet in elke tekening of kleurplaat van Abel vooruitgang, ‘zo Abel! Dat heb je echt heel mooi binnen de lijntjes gekleurd’. Abel is op zijn beurt ook altijd mega trots op de creaties van Tijn. Ze kunnen soms niet met, maar zeker niet zonder elkaar. 

Bij de eerste snik van hun zusjes, zijn ze er als de kippen bij. Ze worden gekust en geëntertaind en nog meer gekust. Evi en Noé worden enthousiast van Tijn en Abel. Etenstijd kan gerust nog even worden uitgesteld als een van de twee voor ze danst. De meisjes gieren het uit. Zo leuk. Ook als er niet gehuild wordt, worden ze gekust en geëntertaind en gekust. Ze zijn zo mega trots als de meisjes een keer een balletje of een rammelaar vasthouden. De jongens willen zo graag dat de meisjes een keer in hun bed komen logeren. Mag niet, dat snappen ze ook. Maar als ik ze tijdens het schoonmaken van de kamer toch even op Abels bed leg, is Abel maar wat blij. Hij is er zelf niet bij, maar dat geeft niet. Zijn zusje heeft op zijn bed gelegen, hoe leuk is dat?! Abel was dan ook zichtbaar teleurgesteld toen ik vertelde dat hij later niet echt met Noé kon trouwen. Maar nu, voor de nep, was dan wel even goed. Wanneer Tijn niet weet wie wie is, noemt hij dr gewoon lieffie ‘zo heb ik het altijd goed mam’.

De meisjes zijn nu ruim vijf maanden. Ze doen het zo goed. Noé begint al met rollen en Evi vind het allemaal wel best. Die ligt lekker rond te turen. Dat gerol zal haar nog een worst wezen. Het zijn zulke vrolijke meisjes. Zodra ze je zien krijg je een smile van oor tot oor. Hop paardje hop is bij beiden favoriet. Ze ‘kletsen’ de oren van je kop, op een volume wat je drie huizen verder kan horen. De eerste paar keer dat ze gingen ‘kletsen’ stond Tijn of Abel gelijk de tut er in te frommelen. Niet nodig liefje, ze maken nu ook andere geluidjes dan huilen of stil :p.

Al met al is het een heerlijk stel. Ik krijg zo vaak de opmerking ‘wel druk zeker hè, vier kinderen?’ Maar eerlijk, ik denk dat ik het pas druk zou hebben, zonder die twee heerlijke mannetjes! 🥰

Abel

Ik ken een heeeeel lief mannetje! Wil je hem eens zien? Roep dan maar eens Abel, dan zie je hem misschien.

Ons lieve kereltje wordt bijna 5! Wat gaat het hard. Abel is fijn, heel fijn. Hij heeft geduld! Dat is bijzonder want dat heeft de rest van ons gezin niet. Als Abel graag iets wil doen en je zegt ‘even wachten, doen we zo’ dan blijft ie rustig wachten. Ondertussen gaat ie wat anders doen en dan kan het zomaar zo zijn dat die ‘zo’ 3 uur of 3 dagen later is en dat vind hij helemaal niet erg. 

Abel is dol op verkleden. Zijn spidermanpak is favoriet! Tis inmiddels veel te klein en de pijpen komen haast tot zijn knieën, maar dat geeft niks. Soms issie een piraat, sinterklaas, pietje, brandweer, brandweerman Sam of Pipi Langkous. Soms trekt ie alles over elkaar heen aan, ook helemaal leuk.

Abel is dol op helpen. Heel gezellig, maar we weten allemaal dat helpende kinderen eigenlijk niet altijd helpen :p. Hij wil helpen koken, maaaaar; hete pannen! Hij wil helpen was vouwen, maaaaaar; doet de puntjes niet goed op elkaar 😖. Hij wil helpen klussen, maaaaaar; gevaarlijk gereedschap. Maar hè, hij wil wel.

Abel is dol op zijn broer en zusjes. Soms mag ie even dansen met Evi of Noé. Je moet hem eens zien stralen! 

Abel kan zo goed delen. Soms iets te goed. Zijn zakgeld gaat, als je niet oplet, zo in de pot van zijn broer. 

Abel is grappig, bewust en onbewust. Tis af en toe net een b100. Hij verstaat niet altijd alles even best en geeft er dan een eigen draai aan. Laatst zaten we in de auto. Tijn vertelde dat hij die dag een zelfportret moest maken. Ik vroeg er nog wat over en we kletste wat. Zegt abel ineens ‘poeh, ben blij dat ik geen kwartet hoef te maken, ik weet niet hoe dat moet hoor!’ Tijn legde uit dat het een zelfportret was en geen kwartet en hoe dat in zijn werk ging. Voor Tijn en Abel afscheid namen op het plein wenste Abel Tijn nog even succes met zijn kwartet 🤪.

Abel is blijven steken in de poep en billen fase. Blijft toch altijd een dingetje :p. Laatst speelde hij boven met een vriendinnetje. Ik was toevallig even boven en hoorde Abel zeggen ‘ga je je billen laten zien?’ Ik dacht oh nee toch, wedden staan ze daar half naakt dus ik stormde die kamer binnen. Niks leek erop of zij dr billen ging laten zien, ze speelde gewoon met wat poppetjes op de grond. Ik heb ze toch maar gezegd dat we de kleren aanhouden en dat er geen billen geshowd hoefde te worden. Ze keken me allebei aan van ‘oh duhhh wat zeg jij nou, das toch logisch?!’ 

Abel is een knuffelkont en geeft veel kusjes. Aan mij, zijn zusjes, papa, Tijn en aan spullen.. soms staat ie zn beker te kussen. Dan heeft ie dorst en is blij dat hij drinken heeft. Koop je een nieuwe trui, krijgt ie kusjes. Gewoon, omdat ie mooi is. Een dag niets gekust, is een dag niet geleefd.

Abel kan fluiten. Maar echt. Dolletjes. Doet ie dus heel de dag. Op dezelfde toon. Mega irritant 🥳.

Ik dacht altijd dat Abel ‘er één zou worden’. Tis er idd één, maar dan een super chille. Natuurlijk heeft hij zijn streekjes, maar eigenlijk is Abel een heel makkelijk kind.

Abel is Abel; een geweldig heerlijk kind, waar ik ongelooflijk trots op ben ❤️

Romes

Maandag 11 november 2013 schreef ik de blog ‘je slaapt al’. Over dat je zwaar ademt en dat ik wil dat je nooit stopt met ademen.

http://dzhvvp.blogspot.com/2013/11/je-slaapt-al-ik-nog-niet.html?m=1

Je ademt nog steeds zwaar en je tikt. Vet irritant. Het lijkt op een soort vliesje, dat steeds knapt. Wanneer jouw vliesje knapt, knap ik ook. Ik word er bloedlink van. Je grapte laatst ‘dat wat ik heb met eetgeluiden, heb jij met slaapgeluiden’. Kan best es kloppen. Maar toch wil ik nog steeds dat je nooit stopt met ademen. Ik kan over niemand zo goed zeiken als over jou. Ik kan ook tégen niemand zo goed zeiken als tegen jou. Je bent niet alleen mijn echtgenoot, ook mijn beste vriendin. Daar ben je toch zo dol op hè, dat ‘wijvengezeik’ aanhoren 😂. Je snapt vaak het probleem niet en komt met een radicale oplossing. Die ik dus niet ga uitvoeren 😅. Jij denkt nog altijd zwart of wit, ik nog altijd grijs.

Je werkt veel en hard, zorgt ervoor dat het ons aan niets ontbreekt. Van helemaal niks heb je toch een aardig imperium opgebouwd. Ik ben zó trots op je. 

Inmiddels hebben we vier schatjes van kinderen. Wie had dat gedacht. Twee heerlijke mannen én twee heerlijke meisjes. Je krijgt nu al buikpijn als je er aan denkt dat ze ooit 16 worden. Je zegt dat je mee op stap gaat. Met Tijn en Abel dan, Evi en Noé mogen niet 🤔. Je denkt dat de mannen dat nog leuk vinden ook, uhu, ik denk van niet. Je bent trots op onze kinderen. Herkent veel van jezelf in Tijn, Abel is onze b100 en de meisjes hebben je hart gestolen. Als je achter de kinderwagen loopt, Abel er naast, Tijn er voor, gloei ik van trots. Jij bent trotser. 

We lachen wat af. Met en om elkaar. Droge humor en domme grapjes. Zijn we goed in. Samen filmpjes kijken van mensen die vallen, topavond. Of als jij je teen stoot en staat te springen als een idioot van de pijn en ik die m’n best doe niet te lachen. Maar we weten allebei; de tranen lopen al over m’n wangen. 

Je appte net, of ik al sliep. ‘Nee, ik eet m’n nagels, rook sigaretjes en typ een blog over mijn echtgenoot’. Toen belde je ‘over dat ik er nooit ben zeker?’. Is dat hoe jij er over denkt? Het is zondagavond, half 12 en jij bent aan het werk. Ik had het willen houden bij ‘je werkt hard en veel’. Maar je werk keihard en ziek veel. En inderdaad, je bent er vaak niet. Maar op de momenten dat je er moet zijn, ben je er. En hoe! Ik kan uuuuuuren klagen over je afwezigheid, maar aan het eind van het liedje moet ik er niet aan denken dat je continu op m’n lip zit. Zolang dit werkt voor ons, is het toch prima? Jij doet wat je doet, zodat ik kan doen wat ik doe en andersom. Wij zijn een team met ieder onze taken en ik bof maar met zo’n geweldige teamcaptain.

We zeggen het misschien niet vaak genoeg meer tegen elkaar 'fijn hebben wij het he?' Maar dat vind ik nog wel. Jij bent nog steeds fijn. Mijn fijne, lieve, mooie, grappige, stoere man!

Ik hoef je niet te duwen, want je bent er niet. Maar ik ga toch slapen. Love you!

Wat wil je later worden?

Een poos geleden zat ik met Abel in de auto in de mac drive. Met een zilver alienmasker op zn kop vroeg hij: ‘hè mama, wat wil jij later worden als je groot bent?’. Het was lief en triest tegelijk. Ik ben al groot 😩😉. Dat alienmasker is trouwens hilarisch. Te pas en te onpas komt ie er ineens mee aanzetten. Vaak met alleen een onderbroek aan, lekker keutelen en hop; daar issie! Maargoed. Ik dacht even na.. ‘ik weet het nog niet, wat wil jij worden?’. Een ridder! ‘Als je wil mag jij wel prinses worden hoor mam! En Evi en Noé ook!’ Papa kon dan koning zijn en Abel zou ons dan als heuse ridder beschermen. Wat Tijn zou zijn moest hij eerst even aan Tijn vragen. Dotje. Heerlijke leeftijd. Zo onschuldig en denken dat je alles kan zijn of worden wat je wilt. Abel wil steeds iets anders worden. Soms politie, dan weer brandweer. Hij wou ook al eens een ninja worden en er was een tijd dat hij mama wou worden. Blijkbaar weet ie toch dat mama ook ‘iets’ is. 

Ik ga hem morgen vertellen dat ik al ben wat ik worden wil. Ik ben kok, dokter, taxichauffeur, lerares, schoonmaakster, financieel directeur en coach. Kortom; mama! En ik zou niets liever willen zijn!

Taboe doorbreken; laten we klagen!

Taboe doorbreken; laten we klagen!

Laten we ff lekker ongenuanceerd keihard klagen. Nja we, ik. Want dat kan ik goed. 

Die tweeling hè, die oh zo lieve mooie schattige mopjes. Tis me een stel. Eerst die schijt zwangerschap en toen dat fantastische herstel. Daarna kon het genieten beginnen. Zou je denken dan he, dat hebben we toch zeker een week gedaan. En wat er toen gebeurde, allemachtigprachtig, dat zag je niet terug op Facebook, want hè op Facebook is ieders leven mooi en fantastisch, maar man, ik zeg je dit; die oh zo lieve mooie schattige mopjes kunnen me een partij krijsen! Das niet gewoon. Vijf weken aan een stuk, dag en nacht, vol gas. Of het niks was. Alles uit de kast gehaald, alles geprobeerd. Niets hielp. Ze krijste, allebei, dag en nacht, volgas. Romes met zn engelen geduld trok het ook even niet meer. Toen hij midden in de nacht heel wanhopig zei dat ie ze ‘niet zo aardig vond’ was ik in staat een dansje te doen, TIKKEMAAAAAANVRIEND, ik vind er ook geen moer aan! Godzijdank, hij vond het ook. Dus het lag niet aan mij. Halleluja! Ik was in staat ze weg te doen. Ik Had het nooit echt gedaan natuuk, maar heb getwijfeld. Heb ook getwijfeld om ze met de wind mee te gooien. Ook dat zou ik nooit doen. Maar ik kan nu ergens ver weg begrijpen dat als je iets labieler bent, je met je kind gaat smijten. Gewoon uit onmacht. Romes ging werken en kwam thuis in het gekrijs en dat hield niet op. Ook snachts niet. Dag in, dag uit. Natuurlijk vond hij er niks aan. Er wàs ook niks aan! 

Half 3 snachts heb ik de osteopaat gemaild. Dat was ongeveer het enige wat we nog niet geprobeerd hadden. Ik mailde dat ik de volgende dag zou komen, of er nou plek was of niet. Desnoods zou ik ze in de gang leggen en weggaan, wedden dat ie ze zou gaan helpen. Maar er was plek! Kwart voor negen belde de assistent, kwart over tien zat ik daar. Met gillend tweekoppig orkest. Die arme schatjes bleken helemaal vast te zitten. Ik ondertussen ook. Bij elke snik kreeg ik kramp in mijn nek en schouders. Enfin. We zijn twee keer geweest en echt; engeltjes!

Tis eigenlijk taboe om dit openlijk op het world wide web te zetten. Maar waarom eigenlijk? Baby’s zijn nou eenmaal niet altijd fantastisch. Het is loodzwaar. Je mag het als ouders toch heus af en toe even niet meer zien zitten? Of maakt me dat dan gelijk een slechte ouder? Waarom moet het altijd mooi en prachtig zijn? Een beetje meer medeleven met alle ouders zou fijn zijn. Het kan me niet schelen of je nu de kinderbescherming wil bellen of niet. Ik vond het een verschrikkelijke tijd maar geniet nu intens van ze. Zulke vrolijke baby’s nu. Ze lachen continu. Kijken vrolijk om zich heen. Brabbelen en kraaien. Ze zijn fantastisch. Huilen heus nog wel af en toe, maar dat hoort er bij. 

En hoe erg het ook was, Romes en ik bleven lachen. Met en om elkaar. Op een nacht kwam ik beneden. Meisjes ingebakerd, al gillend, op de rechterhelft van de bank, Romes links met een koptelefoon op, die niet ingeplugd was. ‘Dat dempt het een beetje’ zei die. We zongen en verzonnen liedjes ‘het duurt te lang, je krijst nu al een tijdje, het duurt te laaahaaaaang’ of ‘Mn moeder kan me niiiiiiet verdragen’.

Ik ben blij dat zij nu pijnvrij zijn en niet meer zo huilen. Dus als je me zoekt? Drie maanden na de bevalling zit ik er; die mooie roze wolk en ik kom er voorlopig niet vanaf :).

Ajuuuu!

mijn Tijn

Kreeg een herinnering van de blog ‘handje’ van vijf jaar geleden. Tijn kwam me altijd halen om te spelen en dat doet ie nog. Niet meer zovaak als toen. Hij heeft inmiddels een broertje, die ook goed kan spelen. En hij weet dat ik veel tijd kwijt ben aan zijn zusjes. Die kunnen nog niet spelen maar hij is dol op zijn zusjes, en lijkt het daarom niet zo erg te vinden.

Dat vind ik wel lastig nog. Mijn tijd verdelen. Eerst was ik zes weken ziek. En toen hebben Evi en Noé drie weken dag en nacht gekrijst. Gek werd ik er van. Romes ook. Het is zo sneu om te zien dat ze pijn hebben en dat je gewoon niet weet wat er is. 3x naar de kinderarts en 7473 andere voedingen, maar nu lijken we de juiste gevonden te hebben; die voor reflux. Wat een rust!

We krijgen zo ontzettend veel reacties. Ook veel idiote. Veel mensen zeggen iets omdat ze het gevoel hebben iets te moeten zeggen ofzo. Met stipt op nummer 1: ‘wel druk zeker?!’. Ja, het is druk. Je bent altijd bezig, maar het is niet chaotisch. Dat had ik wel verwacht. Of mensen die vragen ‘wat zijn het?’ Dan wil ik zeggen ‘baby’s’ maar ze bedoelen het geslacht. En al liggen ze in roze berenpakjes, dat schijnt niet uit te maken. Laatst vroeg er iemand ‘ahhhh zijn het er twee?’ Met een stalen gezicht zei ik ‘nee drie’. Ze keek heel raar, huh?! Ja mevrouw, domme vraag, dom antwoord. Ook een shoutout naar de oma die zei ‘nou, veel plezier er mee he’. Alsof ik Mn nieuwe broek in de wagen had liggen. En die mevrouw die een dubbele kinderwagen zo leuk vond, verdient ook een lintje. Leuk zeker, maar vooral handig mevrouw, anders moet ik er één sjouwen, lijkt me een tikkie onhandig.

Terug naar Tijn. Hij wordt groot. Letterlijk en figuurlijk. Vorige week mochten we op zijn letterdiplomauitreiking komen. Momentje wel hoor. Ik kan nu de hormonen nog de schuld geven, maar had het even taai. Juist nu lijkt alles zo snel te gaan. Hij kan lezen als een malle, rekenen gaat hem goed af en het is gewoon een heerlijk ventje. Ipv zn letterdiploma, kreeg hij in mijn hoofd een ander diploma. Een diploma voor de allerliefste, mooiste, slimste, gekste, knapste, behulpzaamste, grootste, mafklapperste Tijn.

Mijn Tijn. Mijn aller eerste alles 😘