Hoe het komt weet ik niet. Eigenlijk is het best logisch. Je zegt tegen hem 'jij' of 'jou' en kinderen zeggen nou eenmaal alles na. Alles! Zo heet Abel tegenwoordig geen 'baby Abel' meer, maar 'moppie' of 'lieffie' en scheld ik niet meer in Tijn zijn bijzijn sinds hij 8 maanden is. Ik verbeter alles en iedereen die het wel doet als m'n kindjes er zijn. Vriendinnen met kinderen doen het automatisch, vriendinnen zonder kinderen hebben het niet door.
Kinderen zijn spiegeltjes. Ik ben van mening dat hou je tegen hen doet, zij ook doen. Ik ben bijna altijd blij tegen m'n moppies. Mijn moppies zijn ook bijna altijd blij. Alleen is het soms wel jammer dat als ik moe ben, ze ineens geen spiegeltje meer zijn..
