Chaos en gekkenhuis ..
Dinsdag 24 april 2018 - een uur of 9, stond de wereld eventjes stil.
Dinsdag 24 april 2018 - een uur of 9, de dag dat wij te horen kregen dat we in verwachting zijn van een tweeling 👶🏻👶🏻
Dinsdag 13 november 2018 om 01:32, stond de wereld weer eventjes stil.
Dinsdag 13 november 2018 om 01:32 uur, het eerste huiltje. De tweeling is geboren! 👧🏻👧🏻
Man, wat een achtbaan. Wel de mooiste waar ik ooit in heb gezeten.
Voelde me sinds vrijdag de 9e al niet top. Eigenlijk al sinds de vrijdag 4 maanden geleden al niet. Deze zwangerschap, afzien. Maar echt. Ik begreep zeurende zwangere mensen nooit, nu wel. Wat kan je je shit voelen. Of je er dan één of twee draagt, maakt vast niet uit. De zwangerschap van Tijn en Abel was een eitje in vergelijking met dees. Enfin, terug naar vrijdag de 9e. Had lekker buiten gespeeld met de jongens, twas nog prachtig weer. Maar ‘vieze kant, lekkere kant’ spelen als je ruim 34 weken zwanger bent kan ik je niet aanraden. Zondag op verjaardag bij de bink van Mn bestie. 2 uurtjes op een stoel gezeten en huilend thuisgekomen. Als ik nou al niet meer 2 uurtjes op een stoel kan zitten?! Ik was pislink. ‘S avonds naar het ziekenhuis. Ik kon niet meer. Rommelde aardig daarbinnen. Er was idd activiteit te meten, maar geen serieuze debabyskomeneraan activiteit. Dus hup; naar huis. In bed gedoken en de nacht amper geslapen. Ik had weeën, ik wist het zeker. Dus maandagochtend weer terug. En jawel, van 1 naar 3 cm ontsluiting. Dus toch debabyskomeneraan activiteit. Er werd gesproken over een keizersnee. Iedereen ingelicht, en ineens baf. Weeën weg. ‘Nou dan gaan we het toch nog even aanzien’. Dacht dat ik gek werd. Tandjes tikken wou ik, gewoon van iemand, maakte niet uit wie. Ik werd opgenomen. De rest van de dag bleef het rustig. Romes naar huis, ik zie je morgen. Wou onder de douche, had geen douche spullen. Romes geappt, kom nog even. Wou die stiekem niet, hij was net lekker bezig zn aquarium opnieuw in te richten. Ben naar beneden gelopen om een boek, moest toch wat doen hier. Kom terug boven, weeën terug. Romes geappt; schiet maar op, de weeën zijn terug. Gingen ze Mn ontsluiting weer meten, was niks opgeschoten. Dus nee, zij zouden een slaappil scoren zodat ik lekker kon slapen en ik stapte onder de douche. Wordt er aan de deur geklopt, ik verstond het niet goed ‘je dochter is hier’. Ik dacht Mn dochter?! Ik krijg er twee en die zitten mij nog steeds te kwellen in Mn buik!! Maar de dokter was hier. De gynaecoloog had al met Romes besproken dat de meiden toch nu gehaald gingen worden. En toen ging het ineens heel snel. Fotograaf gebeld; ze gaan ze halen! Twee uurtjes later ging ik naar de ok. Ik zal je de details besparen, maar keizersneden zijn ook al niet echt Mn ding. Wordt onderschat vind ik nu. Ik dacht altijd ‘ohhh chill, lekker liggen, je voelt niks en tadaaaaa daar is je kind’. Ging een tikkie anders. Maar ze waren er! Eindelijk! 😍
Geboren met 35 weken en een dag, maar man wat zijn ze prachtig en deden ze het gelijk goed! Ze hebben die nacht nog eventjes in de couveuse gelegen maar die ochtend al gelijk in een wiegje bij mij op de kamer. De eerste dag kwamen er 16 mensen op bezoek. Ik zag aan het eind van de dag grijs en heb geen idee meer wie er op bezoek is gekomen 😅. Sliep al maanden niet, die nacht ook maar twee uurtjes, dus dat was ook niet zo gek. De dagen erna deed ik het rustiger aan. Ik knapte gauw op en iedereen verbaasde zich over mijn snelle herstel. Ik ook, want als ik de verhalen moest geloven.
De meisjes deden het ondertussen ook super goed! Werden volledig gevoed van mijn (gekolfde) borstvoeding via de fles. Ze gingen als een speer en na negen dagen mochten we naar huis!
Donderdag 22 november 2018 kwamen we thuis. We hadden de jongens niets gezegd, zij zaten op school. Tijn heeft het heel zwaar gehad tijdens mijn tijd in het ziekenhuis, dus toen ik opeens in de keuken stond hebben we samen hard gehuild. Oh het was zo fijn!
De zaterdag er op ging het mis. Ik werd ziek. Hoge koorts, enorm ellendig. Terug naar het ziekenhuis. Alles getest, niets te vinden. Terug naar huis. Bleef me ellendig voelen en kreeg een zere borst. Dinsdags; Borstontsteking. Rondje ziekenhuis weer en jawel; aan de anti biotica. Hielp vrij vlot, voelde me snel beter. Vijf dagen later; wéér ziek! Weer koorts en enorme krampen in mijn buik als ik naar het toilet moest of alleen nog maar dacht dat ik moest. Weer terug naar dat ziekenhuis. ‘Niet best mevrouw, u mag blijven’. Romes mijn spullen en de meisjes gehaald en een paar dagen heropname. Aan het infuus. Knapte weer op en mocht drie dagen later naar huis. Inmiddels was de productie van de borstvoeding niet meer wat het geweest was. Moest enorm mijn best doen om genoeg te hebben voor mijn meisjes, maar het lukte. Aantal dagen later; wéér ziek! Koorts en weer een borstontsteking. Omdat ik ondertussen al twee anti biotica kuren had gehad, wou ik geen derde. Lactatiekundige ingeschakeld. Goeie tips en adviezen gehad, ging er mee aan de slag. Hielp aardig, maar was nog niet echt helemaal boven Jan toen ik wéé nog zieker werd. Wéér een hele dag in het ziekenhuis, weer door de malle molen en weer aan het infuus. Ik kon ondertussen geen ziekenhuis meer zien en de jongens reageerde ondertussen heel koeltjes ‘oh ga je weer naar Goes’ alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik werd er schijtziek van. De borstvoeding gaf me stress. Ondertussen ben ik veeeeel te veel kilo’s afgevallen en loop ik nou bij de diëtist om aan te komen. Dat was ook wat, kreeg een lijstje met wat je moest eten. Ik zei heel enthousiast ‘oké dus dit is voor een hele week?’ .. ‘Euh nee, dit is per dag’. Per dag! Gek! Dan moet je dus gewoon een lopend buffet op tafel hebben staan, anders kom je er niet aan. Ging ik niet redden dus, nog steeds niet trouwens..
Enfin. Na Mn laatste ziekenhuis bezoek besloten om te stoppen met de borstvoeding. Kreeg wel weer nog even een borstontsteking, maar sindsdien gaat het beter.
De titel van de blog is een grapje. Alles lijkt vanzelf te gaan. De jongens, de kleine en de grote, zijn superhelden. Vooral Abel is zo enorm dol op zijn zusjes. Tijn ook, maar anders. Als je Tijn wat vraagt, doet ie het. Komt ook wel uit zichzelf kusjes geven en met ze kletsen maar is minder klef. Abel daarentegen. Tis een heuse vader 😂. Kusjes en knuffels in overvloed, ziet ie een vieze luier die ik heb laten slingeren; gooit hij hem even in de prullenbak, geeft de flessen alsof ie nooit anders gedaan heeft en heeft absoluut geen stress met een gillend zusje op schoot. Tis bijzonder. Sinds de meiden er zijn heerst er een soort rust. De jongens hebben zich zo goed aangepast, echt een stel met engelengeduld. Trekken nu nog meer met elkaar op. Tijn had zich laatst over de meiden ontfermd, ze waren beide aan het huilen. Hij deed er alles aan om ze stil te krijgen, maar het lukte niet. Met het zweet op zn voorhoofd kwam ie; ‘mam, ik heb er alles gedaan om ze stil te krijgen, het lukt echt niet, het is echt wel veel werk hè, twee baby’s!’ Arm schaap, deed zo zn best. En het is inderdaad veel werk, maar niet chaotisch. Wat ik stiekem wel verwacht had ☺️. Zolang je gestructureerd te werk gaat, is het prima te doen en blijft er zelfs tijd over voor quality time met de mannen. Abel zat laatst te kleien en vond cupcake vormpjes ‘mama zullen we bakken?’. We hadden alleen geen eieren. Tante Tess kwam en die bracht eieren mee. Die dag kwam het er niet van en we spraken af het morgen te doen. Kom ik snachts beneden na de voeding van de meisjes, heeft Romy de eieren opgegeten 😱😩😂. Gelukkig kwam oma Irene die ochtend met nieuwe eieren. We konden beginnen! Ik had alleen niet opgelet of er ook boter was .. wij hebben altijd van die knijpflessen. Ik heb me rot staan knijpen, maar jawel! Tot de gram precies, we hadden genoeg. Abel mocht een eitje tikken voor het beslag. De schillen lagen in de boter en het ei droop van het aanrecht 😝. Gelukkig had oma 12 eieren mee ;p en konden we door. Kwam er achter dat het bakken vooral te doen was om de lepels af te likken, maargoed, we hebben plezier gehad :).
En nu zijn de meisjes alweer bijna 7 weken, tis oudejaarsdag. De mannen staan buiten vuurwerk af te steken, Abel heeft ‘dooropjes’ voor de herrie. De meisjes hebben nergens last van. Slapen wat, eten wat, kijken wat rond en groeien als een malle.
2019, ik ben benieuwd wat dat voor ons in petto heeft! Ik hoop de jackpot van de Staatsloterij. Sinds de komst van de meiden stopt om beurte alle apparatuur hier in huis. Twas bijna hilarisch, bijna dan ;). Ik wacht nog even op de koelkast en de oven, dan is alles vervangen 🤭.
Iedereen een fijne jaarwisseling en voorzichtig met vuurwerk! 😘
