Abel is een draakje! Wel een heel lief draakje. Hij doet dingen, stoute dingen, die Tijn nooit bedacht heeft. En als Abel eenmaal iets bedacht heeft, dan gaat ie dat doen ook. Je kan hem 100x corrigeren, afleiden of weghalen. Het helpt niet. Hij kijkt naar je, bedenkt 'nu ga ik lekker die bonsai voor de miljoenste keer uit de pot rukken en potgrond eten', zet z'n lieve lach op, en daar gaat ie. Op weg naar de bonsai!
Ik zei altijd 'ik ga geen dingen wegzetten voor m'n kind, hij blijft er maar gewoon van af', nou daar ben ik van teruggekomen. Bij Tijn was dat niet nodig, die luisterde of kon je afleiden met wat anders. Abel niet. En waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Na de 20e keer, staat de bonsai ook heel leuk op de eettafel.
Babyspeelgoed kan de deur wel uit. Abel kijkt er toch niet naar. Het speelgoed van Tijn is veel leuker en kleiner, dat past ook veel beter in je mond!
Op de naald van Romy z'n platenspeler zit een kapje ter bescherming. Ik krijg het er met geen mogelijkheid af. Abel wel, binnen 3 seconden, op z'n tenen en zonder te kijken..
De mevrouw van het consultatiebureau adviseerde me hem te complimenteren, duidelijk te benoemen wat ie goed doet en vervolgens te corrigeren. Nou mevrouw, enorm bedankt voor het advies maar 50x op een dag 'Abel wat goed van je dat je de kast open kan doen en de dobbelsteen in je mond kan stoppen. Spuug hem nu maar uit, leg hem terug in de kast en doe de kast dicht', dat ben ik snel beu!
Tijn bekijkt het hele drakengebeuren vaak van gepaste afstand. Ik kan niet elke minuut m'n ogen op ze hebben, maar godzijdank hebben we een verklikker in ons midden, 'ohhhh mamaaaaa, kijk eens wat Abel doet, hij is aan het stoutennnnn'.
Jep, Abel kan heel goed stouten. Het scheelt dat ie zo'n lief hoofd heeft, anders zou ik het toch minder leuk vinden ;).
