We doen wat we kunnen

Ik zat net in de tuin met m'n vriendinnetjes. We hadden het over het moederschap en dat je het nooit helemaal goed kan doen. Je doet je best. Leert ze de basis, stuurt ze waar je kan en verder is het hopen op het beste. Als m'n kindjes het zo doen als ik, ben ik best tevreden. Goed, m'n ouders hebben me een keer uit m'n eigen kots moeten halen terwijl ik buiten voor de kroeg lag, ik ging niet altijd naar school, ik blowde wel eens en dronk soms een glaasje alcohol te veel. Maar ze hebben me nooit van het politiebureau moeten halen, ik heb nooit structureel echte echte drugs gebruikt en ik heb gewoon een diploma. Ik heb dan wel geen doctorale titel voor m'n naam, maar wie zegt dat ik dan gelukkiger zou zijn? Romes en ik hebben het er ook wel eens over. Romy is van mening dat hij met onze jongens mee op stap gaat. En nog veel erger, hij denkt dat ze dat hartstikke leuk vinden. Tuurlijk, als ze zelf al vaker op stap zijn geweest en ze komen Romy een keer tegen in de kroeg, vinden ze vast gezellig. Maar elke keer als je op stap gaat, verplicht je vader mee moeten nemen? DAT IS HELEMAAL NIET LEUK! Gelukkig hebben onze jongens ook een moeder die er anders over denkt. Desnoods help ik ze met een ontsnappingsplan, maar ze gaan hoe dan ook alleen op stap!

Misschien ligt het ook aan de mensen waar je kinderen mee omgaan. Natuurlijk maken ze altijd zelfs de beslissingen en moeten ze zelf zorgdragen voor de consequenties. Maar als je kind nou enorm beïnvloedbaar is en 'chillt' met schorriemorrie, is de kans dat je ze toch een keer op moet halen van het politiebureau groter als dat je kind een enorme dosis zelfvertrouwen heeft en zich niet laat beïnvloeden door dat schorriemorrie. Ophalen van het politiebureau begin ik trouwens niet aan. Dat gaat te ver. Maar uit hem eenmalig uit z'n eigen kots vissen kan wel. Vraag ik gelijk de volgende ochtend of hij nog een whiskeytje wil ;).

Voorlopig moet ik ze eerst zindelijk zien te krijgen, dus dat op stap gaan zit er nog niet in. Tot die tijd doen we wat we kunnen en wat ons het beste lijkt.

Gefaald ..

Dat waar ik op het eind van m'n zwangerschap ineens aan twijfelde is gebeurd. Ik heb even een weekje gefaald :(.

Tijn was 2 uur oud toen ik vroeg aan Romes; 'en? Wanneer gaan we voor de tweede?'.

Omdat het zwanger raken van Tijn een poosje duurde stopte ik met de pil met de gedachte dat we over een jaar wel zwanger waren. Mooi niet dus. Veel eerder dan gedacht was het raak en ik vond het geweldig! Ik heb niks met zwanger zijn, dat niet (je hebt een mens in je buik he, een MENS!) Maar het idee dat er 9 maanden later een klein fijn kindje bij kwam vond ik geweldig.

De bevalling ging nog sneller als zwanger worden. Iets te snel als je het mij vraagt. Van 0 naar 100 in tien seconden. Bij Tijn heb ik er van begin tot eind 36 uur over gedaan. Ik had tijd om te beseffen wat er gebeuren ging en kon tussendoor ademhalen, heerlijk! Bij Abel deed ik er 5 uurtjes over, waarvan ik er maar 2 echt dood ging. Sommige vinden zoon snelle bevalling fijn, ik niet. Ineens was ie dr. Voor Romes ging het ook te snel, wist even niet waar die het zoeken moest.

Die dacht dat de pomp gebruikt zou moeten worden maar ineens zag ie haartjes en 2 minuten later z'n zoon! We hebben de dagen na de bevalling vaak weinig zeggend naast elkaar in de tuin gezeten s avonds. 'Snel he', 'ja'. 'Heftig he', 'ja'.

De eerste week na de bevalling was heerlijk, een lieve kraamhulp en Romes die thuis was. De week daarna vertrok de kraamhulp, Romes ging weer werken en ik voelde me beter dan ooit. Adrenaline. 'Dit doe ik wel even' dacht ik. In de derde week ging het mis. Ik had 2 ontstoken ogen, m'n knie deed enorm veel zeer, ik had ijzer te kort en slaap te kort. Abel had ook een ontstoken oog en buikkramp waardoor hij veel huilde. Hij kreeg borstvoeding en kwam om het anderhalf uur, dag en nacht. Opzich niet erg, Tijn kwam ook vaak, maar bij Tijn kon ik elk dutje met hem mee doen. Dat ging nu niet. Ik ging me steeds slechter voelen en kon op den duur alleen nog maar huilen. Romes zag het en greep in. Hij ging naar de apotheek om staaltabletten en iets voor onze ontstoken ogen. We kochten flesjes en flesvoeding en Tijn ging een ochtendje bij opa en oma spelen zodat ik wat bij kon slapen. Ik voelde me iets beter maar s avonds begon ik al te brullen omdat ik het de volgende dag weer alleen moest doen. Romes vond dat ik iemand moest bellen die me kon komen helpen. Iedereen zegt altijd wel 'als er wat is, bellen he!', dat zeg ik ook altijd. Bij sommige meen ik het, bij sommige puur uit fatsoen. Maar wat als je ze echt om hulp vraagt? Dan ben ik zwak. Ik wou het niet. Ik ben de moeder van mijn jongens, ik moet dit kunnen. Als ik het niet kan, dan faal ik. En ik was al aan het falen omdat ik gestopt was met de borstvoeding. Romes bleef aandringen. Er moest iemand voor Tijn komen zorgen omdat ik het zelf echt even niet kon en brullend appte ik m'n vriendinnetje 'tante Lot'. Het was 5 mei, bevrijdingsfestival. Ik vroeg of ze het gezellig had, laat ging maken en of ze morgen moest werken. Ze snapte het gelijk. 'Hoe laat moet ik komen'? Blijkbaar kon ik toch niet zo goed doen alsof het goed ging als dat ik dacht.. Ik bedacht me nog en wou niet meer, sputterde nog even tegen maar ze liet zich niet tegenhouden. Ik heb me eventjes zo rot gevoeld :(. Tante Lot kwam en een ware kraamverzorgster kwam in haar naar boven ;). Ik werd naar een boodschappenlijstje gevraagd en naar boven gestuurd, naar bed. Ik vond het maar vreemd. Ik lig boven en bed en Tijn is beneden. Hij moet een schone luier, lust vast wat drinken en om 12 uur moet ie een boterham.. Dat appte ik even naar d'r en viel daarna, met Abel naast me in z'n wiegje, als een blok in slaap. Ze ging om boodschappen, kookte, deed het huishouden en zorgde met alle liefde voor mijn kleine held. TOPPERTJE! 

De dagen daarna ging tijn naar de opvang en krabbelde ik weer op.

Nu ben ik al weer even helemaal de oude! Of nja, bijna. Koffie is mijn held. Ik ga denk ik nooit wennen aan gebroken nachten maar verder hebben we onze draai gevonden. 

Abel is een heerlijk kereltje! Hij kan lachen als de beste. Op verzoek, in zijn slaap of als hij een beetje ligt te staren. Er zijn nachten dat hij al tot half 6 slaapt en sommige nachten wil die gewoon extra chillen met z'n moeder (en een flesje, maar dat zijn details ;)). Hij brabbelt, houdt van douchen en hij houdt van herrie, dat komt goed uit met z'n broer de kabaalmaker. Zonder de hulp van broer de kabaalmaker zou het me trouwens niet lukken hoor. Iemand moet me de luiers en doekjes aangeven, Abel z'n tut in z'n mond stoppen en de muziek aanzetten ;). 

Tijn dwingt me serieus wel om af en toe te chillen. Als de tv aan staat klimt hij op de bank, klopt op de plek naast hem en zegt dan 'kom mama, zitten, teevee kijken'. Daarentegen moet ik hem gelukkig ook nog af en toe uit de vensterbank plukken, achter hem aan rennen om hem zogenaamd op te vreten en de draken in z'n tent verslaan.

Ik zei het eerder op fb 'het leven is mooi', maar nu meen ik het! Het leven is echt mooi!

Ps; lieve lot, extra thnx! Je bent een topper. Dat ga ik nooit echt echt tegen je zeggen want wij zijn nuchtere harries die weten dat we op een dag kanker krijgen omdat onze moeders en ongeveer de rest van heel de familie dat heeft of heeft gehad, maar ik ben heel blij met jou als m'n vriendinnetje!

Pss; dat over kanker is een onderonsje ;). Als wij tegen iemand zeggen dat de kans heel groot is dat we kanker krijgen reageren de meeste heel geschokt, wij niet ;).

Mama <3

Ik reed net achter m'n moeder in de auto, naar huis. Naar m'n man en m'n kindjes. We kwamen van het naaiclubje. Op maandagavond naaien we altijd samen met m'n schoonmoeder, bij m'n schoonouders. 

Ik moet er nog niet aan denken dat Tijn en Abel ook ooit een schoonmoeder hebben. Of een rijbewijs, een huis, een partner en kindjes. Jarenlang (en daarna) zorg je voor ze. Je doet er alles voor en dan zijn ze ineens zelfstandig en moet je ze loslaten.

Mijn moeder is uniek. Ze is lief, mooi, zorgzaam en bere bere sterk! Als je m'n moeder niet kent vind je d'r nors. Ze is een echte kat uit de boom kijker. Kent ze jou niet, verwacht dan ook maar niet dat ze energie in je steekt. Maar als je de kans krijgt om d'r echt te leren kennen is het een schat! Ze heeft het niet altijd even makkelijk (gehad). Maar ze was, en is, er altijd voor mijn zus en mij. Je hoeft maar te bellen en ze komt. 

Mam; je bent de liefste! Ik ben blij dat ik juist jou dochter ben! Ik ben blij dat je me nooit hebt leren wassen, koken of poetsen en dat ik, tussen de kleinigheidjes door, altijd kind heb mogen zijn. Ik ben blij dat je nog steeds naast me staat, bij elke stap die ik neem. Ik ben blij met het leven dat ik nu heb. Ik ben mede door jou uitgegroeid tot een sterke zelfstandige vrouw. Je bent niet alleen mijn moeder, maar ook mijn vriendin. Sommige vinden dat dat misschien niet klopt, ik vind het heerlijk! Ik kan alles bij je kwijt. Je kijkt nergens van op. Je steunt me altijd, remt me in mijn enthousiaste onmogelijk dingen en geeft een duwtje als ik afhaak en eigenlijk door moet gaan. Je bent een geweldige oma voor mijn jongens en een top schoonmoeder voor Romes.

En ondanks dat ik nog lekker egoïstisch ben en hoop dat Tijn en Abel nooit zelfstandig worden, weet ik dat jij wel blij voor me bent. Zo ben je. Als je dochters maar happy zijn, ist ammal allang best. Daarom ben je ook zoon toppertje. I love u mam! Heel veel!

Tijn is jarig!

Hiep hiep hoera! Tijn is jarig. 2 jaar! Slingers, ballonnen en cadeaus, ole! En dat bedoel ik sarcastisch! Vind er niks aan. Verschrikkelijk. Mijn kleine fijne mannetje is al 2! Nog even gaat hij naar de grote school en niet veel later studeert hij af. Stom! Ik weet nog als de dag van gister dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, eindelijk. Ik was alleen thuis met de honden en m'n moeder was net weg. Half 4 s middags. En waarom ik een test deed weet ik niet eens, ik voelde me helemaal niet zwanger. Maar toch, binnen no time 2 streepjes. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Nadat ik zelf 45 keer had gekeken vroeg ik of de honden even wouden kijken, wouden ze niet. Ze keken heel raar 'waarom staat dat mens dan zo te springen' dachten ze vast. Ik belde Romy op, zei geen gedag maar schreeuwde gelijk 'WE ZIJN ZWANGERRRRR!'. Oh, zei die heel kalm, weet je het zeker? Ga nog even naar de kruitvat om zoon ding van clearblue'. Belachelijk, maar goed, deed ik even. Natuurlijk was alles kwijt. Schoenen kwijt (en gezien de hoeveelheid schoenen is dat best knap), sleutels kwijt, portemonnee kwijt. Uiteindelijk toch gevonden en zo hard als ik kon naar de kruitvat gefietst. Gelijk door voor een cadeautje voor Tess waarmee ik kon vertellen dat ik zwanger was. Terug naar huis, doosje van de clear blue test open gesnokt en hop! in het bakje met pies die nog op het aanrecht stond. Jahoor; zwanger! En daar zit je dan, alleen, zwanger te zijn maar je merkt niks. Niet dik, je voelt niks, stom! Tess opgebeld; 'kom je eten', neuh, ze had geen zin. Grrrrr! Dan niet! Dan vertel ik toch lekker niet dat je tante gaat worden! De rest van d'r leven komt ze altijd eten als ik bel, dat snap je :p.

En nu, nu is hij 2! TWEE! Dat is toch debiel?! Het liefst hou ik hem vooraltijd klein, maar dat gaat niet. Geloof ook niet dat hij daar gelukkig van zou worden. Zo trots als een paauw als hij weer wat nieuws kan. Ik ben trotser, maar dat zijn details. Het gaat zo snel. Vorige week poepte hij op de wc! Hij kan tellen en hij kan ineens zelf z'n broek aan doen en z'n jas! Z'n jas legt ie dan op een bepaalde manier op de grond, bukt, en hop! zijn jas is aan. Vast op het kinderdagverblijf geleerd. Moet toch eens doorgeven dat ze hem niet zo veel moeten leren. Als hij alles zelf kan, wat blijft er dan nog voor mij over? Van de week nog met Romy afgesproken, weet niet meer waarom, dat ik z'n boterhammen voor hem blijf smeren tot hij de deur uit gaat. En dan hoop ik dat hij pas op z'n 64e uit huis gaat (ik word vast 90). Ik snap m'n moeder steeds meer. Die vertikte het ook om mij uit te leggen hoe je moest koken en hoe de wasmachine werkte. Ik ga het m'n jongens ook nooit vertellen. Al denk ik dat ze het zelf wel uitdokteren. In tegenstelling tot hun moeder. Ik ging op me eigen en stond eens flink aan m'n kop te krauwen 'hoe werkt dit dan eigenlijk'?

Twee, pfff!! Wat een ellende! De tijd gaat echt te snel. Ik wou eigenlijk geen kinderen, tot Romy er over begon, ik later een keer niet op het juiste tijdstip ongesteld werd en teleurgesteld was omdat ik het toch werd. En nu wordt mijn oudste (ook al zo debiel, ik heb een jongste en een oudste..) twee. En wat ben ik een partij dol op ze! Ik zou ze niet meer kunnen missen.

En ookal wil ik de tijd het liefst stil zetten, ik hoop dat hij heel oud mag worden, super gelukkig is en gezond zal blijven. Dat hij ooit een vrouw (of man) zal vinden die bijna net zo veel van hem zal houden als ik. Bijna he, net zoveel gaat nooit lukken. Ik hoop dat hij later als hij groot is met een grote glimlach op zijn leven terug kijkt en datgeen heeft gedaan wat hij heeft willen doen, genoeg geld heeft om te sparen en te kopen en weg te geven wat hij wil. Dat als hij kindjes wil, deze krijgt en net zoveel van ze houdt als Romy van hem houdt. Ik wens hem al het beste van de wereld.

Ik ben trots op mijn kleine grote man! We gaan vandaag weer naar Blijdorp, net als vorig jaar. Toen keek hij zijn ogen al uit met al die dieren, nu kan hij ze benoemen. Zucht..