Ik besef het me nu pas. Ik keek foto's terug. Ik zag Tijn in kleertjes die Abel nu ook niet meer past. Wauw. Misschien komt het ook door het feit dat Abel zegt 'ik wil buiten spelen' en dan z'n jas en laarzen aantrekt en pleite is. Of dat appje net van een moeder van een vriendje van Tijn dat Tijn is uitgenodigd op z'n kinderfeestje.
De tijd gaat zo verschrikkelijk snel. Over 2 maanden wordt Abel drie. Wauw. Nog 4 maanden is m'n oudste schatje 5! Wauwwauw!
Tijn is een bijdehand oplettend geinig ding, Abel is nog erger. Het is nog steeds een man van weinig woorden, maar dat wat ie zegt.. 'denk om je taal' tegen m'n leidinggevende die podverdorie zegt bijvoorbeeld. Sta je dan, haha. Abel is ook nog steeds een 'doener'. Zo leek het hem afgelopen zondag een fantastisch plan om, al rijdend over de rotonde, de autodeur open te doen. Gezellig met z'n allen in papa's bus, een, twee en hop open. Abel rolde niet over straat, Tiff wel. Dat was me wat. Na alle commotie en een leuk uitje dacht Tijn op de terugweg, dat kan ik ook. Gelukkig stoot Romy zich geen twee keer en zaten de deuren nu wel op slot. Hij heeft ze wel een heleboel stoute woorden geleerd. Tijn heeft altijd iets terug of een 'ohhhh dat mag je niet zeggen'. Nu ff niet. Papa was boos, heel boos.
Tijn en Abel zijn echt een team. Een heel hecht team. Er zitten dagen tussen dat ze elkaar constant op de kast jagen. Maar vaker zijn ze zo ontzettend lief voor elkaar. Ze zorgen echt voor elkaar, kijken naar elkaar uit, spelen samen en delen. Tijn heeft meestal op maandag een schijthumeur. Ik kan niks goed doen, maar Abel blijft zijn schatje. 'Abel is mijn beste vriend'. Zo lief!
Hoe groter ze worden, ik groei met ze mee. Ik ben al iets minder getikt in het de zorg uit handen geven. Ik scoor vaker een oppas als ik extra moet werken of een uitje heb en Tijn speelt tegenwoordig bij z'n schoolvriendjes. Niet te vaak hoor, het moet wel leuk blijven ;).
