Dinsdag 24 april 2018 - een uur of 9, stond de wereld eventjes stil.
Ik lag op een bed, met een tv voor me, Romes aan de zijkant en ineens verschijnen jullie daar. Er gaat vanalles door me heen. Blijdschap, onwennigheid, euforie en later paniek om vervolgens weer terug te gaan naar blijdschap.
Dinsdag 24 april 2018 - een uur of 9, de dag dat wij te horen kregen dat we in verwachting zijn van een tweeling 👶🏻👶🏻.
We kunnen het nog steeds niet geloven. Of nee, geloven is niet het juiste woord. Beseffen? Ik kan me totaal geen voorstelling maken van wat ons ‘te wachten’ staat. Ben zo benieuwd hoe het is. Vier kinderen, waarvan twee meisjes! Vliet Vlieland meisjes, wat zullen dat voor exemplaartjes worden :p.
De jongens zijn zo bloednieuwsgierig. En lief! Ze leven zo met me mee en houden echt rekening met mij. In de vakantie wouden ze super graag naar het zwembad. Ik zag er een beetje tegenop, met zn drie en mn pookje, maargoed. Goede afspraken gemaakt en daar gingen we. En dat was toch leuk! Echt! Op den duur wouden ze van de glijbaan. Abel durfde niet alleen, dus oké mama mee. Ging leuk. Maar na de zesde keer kon ik niet meer. Zij stonden al ruim tien minuten boven en dan kwam ik nog eens, volledig buiten adem 😂. Op den duur gevraagd of Abel al alleen durfde. Nou hij durfde wel. Tijn ging eerst, zodat ik wist dat Abel daarna kwam en ik bij het gat kon staan. Ging prima zo :). We hebben genoten!
Die zwangerschap hakt er in. Waar ik bij Tijn en Abel amper last had van kwaaltjes (jaja, behalve die dikke Shrek voeten ;)), kan ik nu uuuuuren klagen. Die groei is niet bij te houden joh. Ik meet tegenwoordig de omvang van mijn buik op. Na een slechte dag, lees; kan amper lopen, liggen óf zitten, is de omvang met 2 cm gestegen! Mn banden en bekken krijgen het goed te voortduren.
Ook die hormonen zijn een ding. Soms ga ik ineens huilen. Soms voor niks, soms door de pijn. Ook dan zijn de jongens zo lief voor me :). Toppertjes! Ook heel blij met alle lieve mensen om me heen. Zonder morren worden de jongens opgehaald en geëntertaind, het huis wordt gedaan en de tuin! Werken is ook niet alles meer, maar ook daar alle lof voor Mn collega’s; ‘Denk aan jezelf en de meisjes’.
Nog iets meer dan 16 weken tot de uitgerekende datum. Stiekem hoop ik dat ze nog heel lang blijven zitten, maar vaak komen tweelingen toch eerder. We ‘moeten’ nog zoveel doen. Een boel klussen in huis en een andere auto scoren. We hebben nu een Kia Soul, mn soulmate zeg ik altijd. Maar daar passen we niet met zes in. Eeuwig zonde! Wil Mn schatje eigenlijk niet weg doen. Romes opperde nog heel lief ‘we kunnen toch kijken hoe het gaat, zovaak zitten we niet met zn allen in de auto’. Maar we komen niet eens thuis uit het ziekenhuis 😂. Tis ook raar om de jongens even onder te brengen ‘jongens, papa gaat even mama en de zusjes halen, haal ik jullie later weer op’. Die thuiskomst is toch een beetje een familieding. Dus helaas, de Kia moet weg. Al zoveel auto’s gezien; te lelijk, te veel wegenbelasting, te duur. En ga zo maar door..
Zou graag al een half jaartje verder zijn, of even in de toekomst kijken. Maar dat gaat niet. Tot die tijd waggel ik rustig door en leer een hele nieuwe kant van mezelf kennen. Hulp accepteren. Zo lastig, maar achteraf zó fijn!
💜
