commando

‘Je schrijft zo leuk, daar moet je wat mee doen’. Super lief, maar nee. Ik functioneer niet op commando. En om nou dagelijks of wekelijks over Mn bezigheden te tikken, lijkt me doodsaai.

Neem nou peppa big. Een werkelijk hondsbrutaal varken die helemaal niet zo aardig is voor dr broertje. Of brandweerman Sam met die onopgevoede Norbert Puk. Stuur Norbert weg, dan kan Sam van zn ouwe dag gaan genieten. Of over Fornite, kan ook nog. Ben ik stiekem behooooorlijk goed in geworden. Het bouwen is nog wel een puntje, werk ik aan. Ik weet ook nog steeds niet welke wapens nou voor ver weg zijn en welke voor dichtbij zijn. Maar dat maakt helemaal niet zo veel uit. Ik word tegenwoordig in mijn eentje al tweede.

‘Vieze kant, lekkere kant’, spelen we dagelijks. Helemaal de shit. Komt me mn neus uit. Zodra ik op ‘lekker’ sta, roepen ze standaard, welk kind dan ook, witlof. Nou, dat vind ik dus echt niet te nassen. Dus moet ik hollen. En die kinderen van tegenwoordig zijn kei snel. Dus ben ik hem. Zodra ik hem ben, hebben ze ineens alles nog nooit gegeten (dan mag je oversteken zonder dat je getikt kunt worden) òf ze lusten ineens alles. Dus, roep ik gewoon ‘kak’, dan steken zij ‘gratis’ over naar de vieze kant en dan zeg ik ijs en zet ik alles op alles om er één te pakken te krijgen.

Over nerfs, zou ik het ook nog kunnen hebben. Van die pistolen met pijltjes. Nou heb ik laatst uit betrouwbare bronnen, ik noem geen namen *Romes*, vernomen dat die dingen zeer doen. Het was zo. Nerfoorlog in huize Vliet Vlieland. Tijn en ik, tegen papa. Abel rende het vuur uit zn sloffen om beide teams van pijltjes te voorzien en de meisjes krijste de longen uit hun lijf. Sorry meisjes, ben even druk. Tijn en ik blijken beter in fortnite dan met echte pijlen schieten. Hij zat vooral verstopt tussen de bank en de verwarming met een kussen op zn hoofd en ik schoot de pijlen stuk voor stuk de luxaflex in. Dat moest anders. Ons oorlogsgebied werd vergroot. Tijn en ik verkaste naar boven. Met de gedachte dat papa er dan wel achteraan zou komen. Tijn lag al onder ons bed en papa stond verstopt in de gangkast met het idee dat we wel terug zouden komen. Ik was halverwege blijven steken. Abel had ondertussen het zweet op zn bovenlip en de meisjes waren bedaard en vroegen zich af wat papa nou in de kast deed. En net toen ik dacht nou, naar beneden dan maar. Stak Romes zn kop om het muurtje en ik schoot. En in plaats dat ik nu de kapstok in schoot, raakte ik hem VOL in zn oog. Aiiiii. Doodste stilte. Ik wist, dit is niet het moment om te lachen, maar ik had al gelijk zoon kei goeie grap bedacht. Maar nee. Niet nu. Dat zou me Mn voortanden kosten. Papa moest effe naar buiten. De oorlog was voorbij. We hebben het nooit hard op gezegd, maar ik denk dat we wel weten wie er gewonnen hebben 😏.

En de grap? Die heb ik hem later alsnog, hinnikend, verteld. Want he ‘die zag je niet aankomen he’.

C

4 weken - 2 dagen, is Tijn de afgelopen tijd weer niet op school geweest. Hij moest (met zn hele klas) vanaf donderdag in quarantaine. Een positief geteste klasgenoot was maandags nog op school geweest. Dus iedereen ‘moest’ zaterdags getest worden. Amehoela! Bleken er uit al die testen op zaterdag, ook nog positieve kinderen tussen te zitten. Dus, hoppppp maandag iedereen weer opnieuw om dinsdag weer naar school te mogen. Wederom; amehoela.

Ik test onze kinderen niet. Manlief gaat mee met mijn mening. Of nja, hij heeft eigenlijk gewoon geen keus 😅. Ik begrijp niet waarom je moet bewijzen dat je gezond bent. Plus, wanneer je geen klachten hebt, kun je ‘het’ toch niet overdragen? 

De eerste dagen was heel de klas thuis. Onderwijs ging via de meet. C werd veel besproken. Teveel naar mijn idee. Er werd zelfs geadviseerd ‘als je mag kiezen van je ouders, laat je dan testen’. Mn bek viel open. Hier thuis hebben we het er weinig over, iig zo min mogelijk. De dinsdag dat er weer kinderen op school waren, werden de meets voor Tijn minder leuk. Hij miste zijn vrienden. Snap ik. En omdat er nog steeds veel over C en testen gesproken werd, vroeg Tijn ‘mama, kunnen wij ook voor een test? Ik wil naar school’. Aiiiii. Dat was kut hoor. Ik heb hem, in mijn woorden en zonder feiten, proberen uit te leggen waarom hij niet getest werd en dus niet naar school mocht. Hij begreep het, zei die. Voelde me toch een belabberd mens. Dus toen ze op school gezellig naar het korfbalveld gingen voor de Koningsspelen, hebben wij thuis de fortnitespelen gedaan. 

Daarna was het vakantie. En halverwege de vakantie werd hij ziek. Gewoon ziek. Niks om je zorgen te maken. Maar toch, de paniek in zn ogen. ‘Mama, ik denk dat ik C heb, nu ga ik dood’. Hoe idioot is het, dat een kind van 8 denkt te sterven aan een snotneus?! Ik heb hem, wederom in mijn woorden en zonder feiten, uitgelegd dat hij niet zal sterven. 

Ook op de opvang heerst het onderwerp naar mijn idee te veel. De meisjes waren niet fit, niks zorgelijks, maar wel flink wat dagen thuis gehouden. Ik was immers toch thuis, met toen nog gewoon een kip fitte Tijn. Toen ze weer opgelapt waren, heb ik ze weer gebracht. Ik was amper een uur thuis en kreeg een berichtje; Noé had 38,1; het protocol is ophalen met 38 of hoger. En begrijp me niet verkeerd, een ziek kind hoort thuis, niet op de opvang. Maar er was absoluut helemaal niks te merken. Toen ik vroeg wat de aanleiding dan was om haar te temperaturen kreeg ik als antwoord ‘haar gedrag’. Nou weetje, misschien deed ze gewoon een beetje anders omdat ze niet fit is geweest en ruim een week thuis heeft gezeten? Ik zeg maar iets geks he? Enfin. Kinders weer opgehaald en we hebben ons prima vermaakt hoor.

Ik ben geen zogeheten ‘wappie’. Ik ken te weinig feiten en roep maar gewoon wat ik vind, merk en denk. We weten toch allemaal dat ik enorm koppig en tegendraads ben ;) Ik weet dat heel veel mensen handelen uit angst en tegen hun wil in. We worden met zn allen in een hoekje geduwd. En zolang ik denk, dat in dat hoekje staan slecht is voor onze kinderen, ga ik er niet staan. Adios!