Candy crush

Och! Denk dat de meeste candy crush wel kennen. Het is een spelletje, een heel verslavend spelletje! Het bezorgt me flink wat irritaties. De bedoeling is dat je levels haalt door met je snoepjes bepaalde combinaties te maken, gelatine weg te spelen of iets anders te doen wat vaak onmogelijk lijkt. Groen en geel kan ik me er aan irriteren! Mijn

Advies; begin er niet aan! Echt niet! Als je eenmaal begonnen bent, wil je door en door en door! Dat doorgaan duurt vaak dagen, soms weken en soms zelfs echt maanden! Als je het level dan eindelijk haalt ben je euforisch, enthousiast, blij, dolgelukkig en binnen no time opgeslokt door het volgende level. Wat dus ook weer dagen, weken of maanden duurt tot je het gehaald hebt. Als je een aantal levels gehaald hebt, kom je bij een soort station. Dan moeten 3 vrienden je een kaartje 'geven' zodat je verder kan. Je krijgt ook levens. Maximaal 5. Vrienden kunnen je levens geven en extra zetten. Als je een leven opgebruikt hebt, duurt het een half uur voordat je een nieuwe krijgt, gratis! Ik bewaar mijn levens gegeven door vrienden altijd, dan kan ik die gebruiken als mijn gratis levens op zijn.

Ik speel het meestal even als ik in bed lig. Dat even is al gauw een uurtje en zodra ik het licht uit doe, zie ik die verrekte snoepjes nog!

Als ik ein-de-lijk dat verschrikkelijke station bereikt heb, heb ik een vast lijstje van mensen die ik om een kaartje vraag. In dezelfde minuut krijgen ze een whatsapp bericht. Hoewel je er 3 nodig hebt, staan er meerdere op mijn lijstje. Stel ze hebben niet gelijk tijd en reageren niet. Ga ik door naar de volgende.

Mijn vriendinnetje speelt het ook. Om de week zweren we aan elkaar dat we echt niet meer spelen. Ik zeg het wel, maar blijf stiekem gewoon spelen. Zij ook! De smeerlap! Stuurt ze mij opeens via whatsapp een berichtje 'cc kaartje please'. Ik kan d'r dan wel wat. Ik zeg altijd standaard nee, gevolgd door een scheldkanon met woorden die niet in Tijn zijn woordenboek mogen komen. Het loeder! Zeggen dat je niet meer speelt, maar ondertussen .. Ik speel ook, maar dat is anders. Ik ben niet zo ver als haar, dus dan mag je stiekem doorspelen. Ik geef haar het kaartje wel, met tegenzin natuurlijk, dat snap je!

Candy crush mag je ook gerust spelen in het bijzijn van anderen. Totaal niet ongepast, want bijna iedereen speelt het. Laatst was ik bij mijn zus. Ze zat op de computer te schelden; aaaargh ik moest er nog één!!! Ik vroeg; één van wat? Nog één gladjetiene! Ik dacht dat ik zou sterven! Mijn zus noemt gelatine dus gladjetiene! Dat is denk ik het eerste en laatste moment dat ik om

Candy crush kon lachen. Hilarisch! Gladjetiene ha-ha!

Candy crush, echt .. Begin er niet .. Oh! Moet gaan, ik heb weer een leven!

Lekker bakkie koffie..

Romy is handig. Heel handig. Kan alles en doet alles. Wat hij nog nooit gedaan heeft zoekt hij op op YouTube en dan kan het hij. Super handig! Maar ook super irritant! Niks bij ons thuis is origineel. Zelfs de barkrukken zijn niet zoals in de winkel. Zijn buizenversteker is omgebouwd en dat wat je nodig hebt om die versterker goed te laten klinken is zelfgebouwd. Want zo verkopen ze het niet in de winkel.

Zijn laatste aankoop heeft me wat stoom uit de oren bezorgt.. Romy houdt van koffie drinken. Goeie koffie. Dus zo dacht hij; we hebben weer eens een nieuw koffiezetapparaat nodig. En dan niet gewoon zoon simpel ding uit de winkel, nee het moet een goeie wezen. Zo 1 die een fortuin kost. Zo 1 waar ik geen fortuin aan uit wil geven. Dat wist hij van te voren. Want op de vraag; mag ik wat nieuws kopen, moest ik eerst ja of nee zeggen zonder dat ik een bedrag of artikel wist. Ik heb natuurlijk nee gezegd. Maar nee is geen antwoord. Begrijp ik, zo ben ik ook. Als ik iets wil, wil ik het! En het liefst gister al. Na een goeie discussie en scheldwoorden op een lieve toon fluisteren (Tijn was er bij en dan maken we geen ruzie) sprong hij dan toch in de auto om een apparaat te gaan kopen. Via marktplaats, dat scheelde 400€, maar dan nog. 

Normaal als hij thuis komt met iets nieuws, huppelt hij, zingt hij en komt het vol trots showen. Dat was nu niet, dus ik rook al onraad. Het apparaat was toch niet helemaal wat hij bedoelde.. Hij wou voortaan koffie zetten met gemalen koffie, maar deze was voor pads. Maar dat gaf niet, je kon hem ombouwen had die man gezegd. M'n oren leken wel een ouderwetse fluitketel. Stoom! Ik kon hem wel wat! Hij had toch van te voren kunnen zeggen; sorry meneer, dit is niet wat ik zoek, het gaat over. Maar nee! Hij neemt het gewoon mee, want ja! Je kan hem ombouwen. Doen we dat toch? Is toch traditie hier in huis.

Op internet ontdekte hij dat er speciale inzetdingen zijn, zodat je hem niet om hoeft te bouwen. Scheelt weer, inzetdingen besteld en ik dacht; daar kom ik goed vanaf!

We hebben 1 dag koffie gedronken met de inzetdingen tot hij kwam aangehuppeld. Heel blij en enthousiast vertelde hij dat hij eenzelfde apparaat had gezien op marktplaats, maar dan met een goeie onderkant, zodat hij ipv pads toch koffie kon maken met gemalen koffie. Ik kan d'r zo om. Dacht dat ik wat kreeg. Maar hij was zo blij en enthousiast. Alsof hij het beste idee van Nederland had! Is toch ook heel logisch? Je koopt er gewoon nog 1, verwisseld de onderkanten en klaar is kees!

En daar kwam die, huppelend, met een gifgroen zelfde apparaat. Het aanrecht veranderde in een werkbank, een paar uur later, een paar keer in het donker doordat de stoppen er uit waren gevlogen, hadden we eindelijk het perfecte apparaat! Wij konden gemalen koffie drinken. Hop naar de winkel en gemalen koffie kopen. Hij maakt er gelijk een sport van. Ik krijg warme opgeklopte melk in m'n koffie, duurt even maar dan heb je ook wat. 

Ondertussen heb ik ook al 3x een andere set koffiekopjes gekocht. Want JA, je moet koffie natuurlijk wel uit het perfecte formaat kopje drinken anders smaakt het gewoon niet lekker. Het was de bedoeling dat hij die kopjes voor kerst kreeg. Alleen zullen de kopjes de boom nooit bereiken.

Als je denkt dat ons koffie avontuur nu voorbij is heb je het mis..

Gister kwam hij op het goede idee dat hij een bonenmaler wou. Net naar de mediamarkt, bonenmaler gekocht. Daarna naar de jumbo om koffiebonen. Thuis, hop snok doos open, en malen maar. Helaas! Niet fijn genoeg. Daar zit dus verschil in he, en dat proef je. Maler schoongemaakt, terug de doos in en terug naar de mediamarkt. Was ff lullen maar hij kreeg z'n geld terug en kocht een andere. Vast beter. Komt huppelend thuis, hop snok doos open en malen .. Inmiddels zit ie met een sip gezicht op de stoel. Deze maler is ook niet goed.. Mediamarkt, maak je klaar voor Romy!

Ps; ik heb in de aanbieding; 4 espresso kopjes, 4 iets grotere kopjes, gemalen koffie in 3 smaken, speciale koffiepads in 2 smaken en 2 koffiezetapparaten. Wie maakt ons los?

Pss; wat hou ik toch van Romy! Serieus! Zo enthousiast en fanatiek als hij zijn er maar weinig.

Ik heb inmiddels een update! De laatst gekochte maler is aangepast, de koffie is nu wel fijn genoeg! Hiep hiep !

2 kindjes

2x zoveel liefde, 2x zoveel kusjes, 2x zoveel knuffels, 2x zoveel plezier, 2x zoveel shoppen, 2x zoveel leuk speelgoed. Maar ook 2x zoveel zorgen, je aandacht verdelen, multi tasken en hopen dat ze elkaar aardig vinden. Soms ben ik bang. Kan ik dat wel? 2 kindjes? Hoe krijg je ze allebei gedouched en in bed? Als de baby eten krijgt, wat doe ik dan als Tijn naar de wc moet? Wijst zich allemaal vanzelf dat weet ik ook. En ik ben niet alleen, ik heb de beste man van de wereld gescoord. En toen de liefste kraamhulp van de wereld wegging bij Tijn dacht ik ook .. Daar gaan we! Nu gaat het mis, wedden? De volgende dag was het al of we nooit anders deden. En als ik zo naar m'n blije bink kijk, doen we het best goed. Maar toch he .. 2 kindjes. 5 jaar geleden vond ik dat kindjes mensjes waren die je na een poosje weer naar huis bracht, net voor ze vervelend werden. Nu zou ik Tijn al voor geen 848284 miljoen kunnen en willen missen. Terwijl ik van geld hou. En de tweede is op komst! Als het aan mij ligt, komt er ook een derde. Als het aan Romy ligt niet. Is nog even een puntje ;p. Maargoed, hij wou ook geen tweede, en die komt er echt. In goed overleg, hij staat er achter, dat je dat even weet. 2 kindjes .. 2x zoveel liefde, 2x zoveel kusjes, 2x zoveel knuffels, 2x zoveel plezier, 2x zoveel shoppen, 2x zoveel leuk speelgoed. Ik kijk er naar uit!

Ieder huisje heeft z'n kruisje ..

Weet je wat me nog het meeste stoort? Dat er mensen zijn die denken dat het nog goed komt tussen ons. Dat komt het niet, echt niet. Nooit niet.

Je hebt te veel gemist. Dingen die ik niet meer over doe en dat zijn dingen die je niet kan inhalen door verhalen.

Ik had je 4 jaar geleden beloofd dat je er bij thuis mij never nooit niet meer in kwam. Maar ja.. Toen ging ik trouwen. Omdat ik op punt van bevallen stond, deden we een klein feestje thuis. Bij mij thuis.. Ik heb er serieus over na moeten denken of ik je nou wel of niet moest uitnodigen, ik heb het gedaan. Je mocht komen. In mijn huis, terwijl ik had gezworen dat je er niet meer in kwam. En weet je? Via een sms'je zei je dat je niet kwam. EEN SMS! Ik ken hem nog steeds uit mijn hoofd 'he lieverd, ik hoorde dat je tante uit Goes ook misschien komt dus ik kom niet uit voorzorg alvast een fijne dag'. Serieus? Jij komt niet op mijn bruiloft omdat mijn tante uit Goes, die getrouwd is met m'n oom uit Goes waar je op de of andere manier boos op bent, misschien ook komt?? Het is mijn dag, ik nodig toch zeker uit wie ik wil?! Ik heb even moeten slikken en ben naar je toegekomen, om te praten. Uiteindelijk werd het schreeuwen, alleen door mij. Jij zat glazig uit het raam te kijken. Je was nuchter en dan zeg je niks. S avonds kwamen de sms'jes. Je was dronken, dan durf je wel. Eindstand was het zo dat je niks voor mij was en dus ook niks voor mijn kind zal zijn. Ik had geen zin meer in de al jaren durende ellende dus ik heb je gecondoleerd met je verlies en heb beloofd dat je inderdaad niks voor mijn kind of mij zal zijn. En daar hou ik me, tot de dag van vandaag, aan.

2 weken na m'n bevalling belde je. Toen ik op nam, zei je je naam niet maar zei je 'met zomaar iemand', m'n nekharen stonden gelijk rechtovereind! Je vroeg wanneer je hem mocht zien en vasthouden. Ik heb je verteld dat dat nooit ging gebeuren. Je was weer teut. Ik vertelde je dat je maar terug moest bellen als je nuchter was 'dat is goed, ik bel je morgen'. Dat gesprek is anderhalf jaar geleden, je moet nog bellen.

Je hebt wel eens aan een deskundige gevraagd of dat wat jij volgens mij hebt, besmettelijk is. Dat is niet zo. Dus, vraag je je af, waarom ik toch weg blijf. Je hebt Tijn nog nooit gezien. Verheug je niet, je gaat hem ook niet zien. Niet in het echt. Niet als het aan mij ligt. Misschien een keer per ongeluk. Maar dan verbreek ik het olympisch record rennen met 2 kinderen, want de nieuwe baby krijg je ook niet te zien.

Zoals ik je al heb gezegd, al is het het laatste wat ik doe, jij gaat mijn kind(eren) niet zien!

Je vind ook dat het aan mij is om m'n excuus aan te bieden. Laat me niet lachen. Ik ben van mening dat jij een paar maanden huilend bij mij op de stoep moet liggen. En zelfs dat is niet genoeg.

Een weet je, dit is lang lang lang niet alles. Maar toch lijk ik de harteloze idioot in het verhaal. Mensen die weinig weten, denken serieus dat ik koppig ben. Koppig ben ik zeker, maar dat niet alleen. Ik ben gekrenkt, onnodig veel verdriet aangedaan, teleurgesteld en nog veel meer.

Gevoelsmatig ben je niks van mij, maar op papier ben je m'n vader..