Weet je wat me nog het meeste stoort? Dat er mensen zijn die denken dat het nog goed komt tussen ons. Dat komt het niet, echt niet. Nooit niet.
Je hebt te veel gemist. Dingen die ik niet meer over doe en dat zijn dingen die je niet kan inhalen door verhalen.
Ik had je 4 jaar geleden beloofd dat je er bij thuis mij never nooit niet meer in kwam. Maar ja.. Toen ging ik trouwen. Omdat ik op punt van bevallen stond, deden we een klein feestje thuis. Bij mij thuis.. Ik heb er serieus over na moeten denken of ik je nou wel of niet moest uitnodigen, ik heb het gedaan. Je mocht komen. In mijn huis, terwijl ik had gezworen dat je er niet meer in kwam. En weet je? Via een sms'je zei je dat je niet kwam. EEN SMS! Ik ken hem nog steeds uit mijn hoofd 'he lieverd, ik hoorde dat je tante uit Goes ook misschien komt dus ik kom niet uit voorzorg alvast een fijne dag'. Serieus? Jij komt niet op mijn bruiloft omdat mijn tante uit Goes, die getrouwd is met m'n oom uit Goes waar je op de of andere manier boos op bent, misschien ook komt?? Het is mijn dag, ik nodig toch zeker uit wie ik wil?! Ik heb even moeten slikken en ben naar je toegekomen, om te praten. Uiteindelijk werd het schreeuwen, alleen door mij. Jij zat glazig uit het raam te kijken. Je was nuchter en dan zeg je niks. S avonds kwamen de sms'jes. Je was dronken, dan durf je wel. Eindstand was het zo dat je niks voor mij was en dus ook niks voor mijn kind zal zijn. Ik had geen zin meer in de al jaren durende ellende dus ik heb je gecondoleerd met je verlies en heb beloofd dat je inderdaad niks voor mijn kind of mij zal zijn. En daar hou ik me, tot de dag van vandaag, aan.
2 weken na m'n bevalling belde je. Toen ik op nam, zei je je naam niet maar zei je 'met zomaar iemand', m'n nekharen stonden gelijk rechtovereind! Je vroeg wanneer je hem mocht zien en vasthouden. Ik heb je verteld dat dat nooit ging gebeuren. Je was weer teut. Ik vertelde je dat je maar terug moest bellen als je nuchter was 'dat is goed, ik bel je morgen'. Dat gesprek is anderhalf jaar geleden, je moet nog bellen.
Je hebt wel eens aan een deskundige gevraagd of dat wat jij volgens mij hebt, besmettelijk is. Dat is niet zo. Dus, vraag je je af, waarom ik toch weg blijf. Je hebt Tijn nog nooit gezien. Verheug je niet, je gaat hem ook niet zien. Niet in het echt. Niet als het aan mij ligt. Misschien een keer per ongeluk. Maar dan verbreek ik het olympisch record rennen met 2 kinderen, want de nieuwe baby krijg je ook niet te zien.
Zoals ik je al heb gezegd, al is het het laatste wat ik doe, jij gaat mijn kind(eren) niet zien!
Je vind ook dat het aan mij is om m'n excuus aan te bieden. Laat me niet lachen. Ik ben van mening dat jij een paar maanden huilend bij mij op de stoep moet liggen. En zelfs dat is niet genoeg.
Een weet je, dit is lang lang lang niet alles. Maar toch lijk ik de harteloze idioot in het verhaal. Mensen die weinig weten, denken serieus dat ik koppig ben. Koppig ben ik zeker, maar dat niet alleen. Ik ben gekrenkt, onnodig veel verdriet aangedaan, teleurgesteld en nog veel meer.
Gevoelsmatig ben je niks van mij, maar op papier ben je m'n vader..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten