Huisje heeft nog steeds een kruisje

Grappig, die herinneringen van fb. Ik kreeg er weer één. Twee jaar geleden schreef ik het blogje 'ieder huis heeft z'n kruisje'. Die over m'n vader, dat ik geen contact met hem heb en dat hij mijn kind(eren) nooit zal zien.

Nu, weer twee jaar later heb ik nog steeds geen contact. Heel soms zie ik hem, maar mijn kinderen heeft hij nooit gezien. Misschien een keer op een foto en hij kent ze van verhalen, zo weet hij dat Tijn ontzettend veel humor heeft en slim is. Dat slimme hakt er soms in.. Een hele tijd geleden waren we aan het buiten spelen. Tijdens z'n derde rondje racen kwam Tijn ineens naar me toe; 'hè mama, hoe heet jouw vader eigenlijk?!' Ik verslikte me bijna. Dacht even na en vertelde z'n naam, Ad. 'Oh; oké!' En op naar het volgende rondje. Daar kwam ik goed vanaf. Tijdens het eten kwam Tijn weer om de bocht 'hè mama, waar woont Ad dan?' Nu was het de beurt aan Romy om zich te verslikken. Ik vertelde dat hij bij oma Lia woont. Hij dacht na 'in souburg???' vroeg hij verbaasd. Ja, in souburg. Het bleef stil. Weken later vertelde die dat hij naar Ad wou. Dat ging niet gebeuren. Hij kreeg er echt verdriet van en het werd steeds vaker een punt van 'discussie'. Waarom snap ik nog steeds niet. Tijn legt graag verbanden, dat wel. Maar het is niet dat we het dagelijks over mijn vader hebben. Hij wou weten hoe hij er uit zag. Ik heb een foto opgezocht, laten zien. Samen hebben we hem echt goed bekeken en afgesproken dat als hij 18 is, hij naar Ad mag. Sindsdien is het goed. Hij heeft er vrede mee en je hoort hem er niet meer over. Laatst was er nog wel iets over werken. Hij vroeg wanneer hij een keer mocht werken. Ik mompelde iets van 'als je 18 bent', nee nee zei die, dat kan niet, dan moet ik naar Ad. Geinig ding. Vergeet niks, haha.

Ik ben nog altijd blij dat ik toen die keus gemaakt heb geen contact meer te hebben, en ik geloof dat hij zich er nu ook bij neer heeft gelegd. Al vind ik het soms lastig. Niet in de zin dat ik er moeite mee heb en hem wil zien, maar zoals nu met de kerstperiode zie ik mijn kant van de familie niet en met oud en nieuw ren ik niet meer door het dorp om mijn moeder een stel dikke lebbers gegeven, maar die lebbers krijgt ze gewoon een andere dag extra!

Moe - moeier - moeist

Ik kreeg net een herinnering van fb. Precies vorig jaar schreef ik de blog moe. Ik ben nog steeds moe. Abel slaapt nog steeds niet goed. Wat we ook doen of laten, het maakt niet uit. Hij heeft goeie nachten, of nachten dat je er vanaf komt met een tutje terug en weg en nachten dat je uren naast z'n bed kan zitten, met hem in je bed moet liggen, beneden op de bank moet zitten of bij hem in het ledikant moet liggen. Al m'n principes die ik bij Tijn had, zijn zo hoeps! over boord. Niet slapen is verschrikkelijk. Eergisteren was ook zo iets. Vaak als ik beneden denk 'ik ga naar bed', laat Abel weten daar wat anders over te denken. Na allerlei pogingen kroop ik bij hem in het ledikantje. Met m'n benen in m'n nek aaide ik hem en fluisterde lieve woordjes. Dattie zo lekker rook, of hij soms gedouched had (vraag ik altijd nadat de jongens uit de douche komen) en hij knikte hevig van ja. Ik vertelde dat ik hem lief vond. Hij keerde om, aaide mijn wang, ging zitten dacht bij zichzelf kan wezen mam maar ken je deze truc; en zette het op een brullen. 

Soms huil ik zachtjes mee. Kon hij maar vertellen wat er was. Ik weet het niet. Soms denk ik ook dat hij me zit te pesten. En tegen pesten zijn allerlei protocollen, wist je dat? We waren laatst bij een basisschool wezen kijken voor Tijn. M'n grote moppie naar de basisschool; kan wel janken. Maar daar zijn ze dus heel goed in het probleem pesten aanpakken. Misschien moeten we Abel maar eens langs brengen.. ;)