chaos en gekkenhuis

Chaos en gekkenhuis ..

Dinsdag 24 april 2018 - een uur of 9, stond de wereld eventjes stil.  

Dinsdag 24 april 2018 - een uur of 9, de dag dat wij te horen kregen dat we in verwachting zijn van een tweeling 👶🏻👶🏻

Dinsdag 13 november 2018 om 01:32, stond de wereld weer eventjes stil.

Dinsdag 13 november 2018 om 01:32 uur, het eerste huiltje. De tweeling is geboren! 👧🏻👧🏻

Man, wat een achtbaan. Wel de mooiste waar ik ooit in heb gezeten.

Voelde me sinds vrijdag de 9e al niet top. Eigenlijk al sinds de vrijdag 4 maanden geleden al niet. Deze zwangerschap, afzien. Maar echt. Ik begreep zeurende zwangere mensen nooit, nu wel. Wat kan je je shit voelen. Of je er dan één of twee draagt, maakt vast niet uit. De zwangerschap van Tijn en Abel was een eitje in vergelijking met dees. Enfin, terug naar vrijdag de 9e. Had lekker buiten gespeeld met de jongens, twas nog prachtig weer. Maar ‘vieze kant, lekkere kant’ spelen als je ruim 34 weken zwanger bent kan ik je niet aanraden. Zondag op verjaardag bij de bink van Mn bestie. 2 uurtjes op een stoel gezeten en huilend thuisgekomen. Als ik nou al niet meer 2 uurtjes op een stoel kan zitten?! Ik was pislink. ‘S avonds naar het ziekenhuis. Ik kon niet meer. Rommelde aardig daarbinnen. Er was idd activiteit te meten, maar geen serieuze debabyskomeneraan activiteit. Dus hup; naar huis. In bed gedoken en de nacht amper geslapen. Ik had weeën, ik wist het zeker. Dus maandagochtend weer terug. En jawel, van 1 naar 3 cm ontsluiting. Dus toch debabyskomeneraan activiteit. Er werd gesproken over een keizersnee. Iedereen ingelicht, en ineens baf. Weeën weg. ‘Nou dan gaan we het toch nog even aanzien’. Dacht dat ik gek werd. Tandjes tikken wou ik, gewoon van iemand, maakte niet uit wie. Ik werd opgenomen. De rest van de dag bleef het rustig. Romes naar huis, ik zie je morgen. Wou onder de douche, had geen douche spullen. Romes geappt, kom nog even. Wou die stiekem niet, hij was net lekker bezig zn aquarium opnieuw in te richten. Ben naar beneden gelopen om een boek, moest toch wat doen hier. Kom terug boven, weeën terug. Romes geappt; schiet maar op, de weeën zijn terug. Gingen ze Mn ontsluiting weer meten, was niks opgeschoten. Dus nee, zij zouden een slaappil scoren zodat ik lekker kon slapen en ik stapte onder de douche. Wordt er aan de deur geklopt, ik verstond het niet goed ‘je dochter is hier’. Ik dacht Mn dochter?! Ik krijg er twee en die zitten mij nog steeds te kwellen in Mn buik!! Maar de dokter was hier. De gynaecoloog had al met Romes besproken dat de meiden toch nu gehaald gingen worden. En toen ging het ineens heel snel. Fotograaf gebeld; ze gaan ze halen! Twee uurtjes later ging ik naar de ok. Ik zal je de details besparen, maar keizersneden zijn ook al niet echt Mn ding. Wordt onderschat vind ik nu. Ik dacht altijd ‘ohhh chill, lekker liggen, je voelt niks en tadaaaaa daar is je kind’. Ging een tikkie anders. Maar ze waren er! Eindelijk! 😍

Geboren met 35 weken en een dag, maar man wat zijn ze prachtig en deden ze het gelijk goed! Ze hebben die nacht nog eventjes in de couveuse gelegen maar die ochtend al gelijk in een wiegje bij mij op de kamer. De eerste dag kwamen er 16 mensen op bezoek. Ik zag aan het eind van de dag grijs en heb geen idee meer wie er op bezoek is gekomen 😅. Sliep al maanden niet, die nacht ook maar twee uurtjes, dus dat was ook niet zo gek. De dagen erna deed ik het rustiger aan. Ik knapte gauw op en iedereen verbaasde zich over mijn snelle herstel. Ik ook, want als ik de verhalen moest geloven.

De meisjes deden het ondertussen ook super goed! Werden volledig gevoed van mijn (gekolfde) borstvoeding via de fles. Ze gingen als een speer en na negen dagen mochten we naar huis!

Donderdag 22 november 2018 kwamen we thuis. We hadden de jongens niets gezegd, zij zaten op school. Tijn heeft het heel zwaar gehad tijdens mijn tijd in het ziekenhuis, dus toen ik opeens in de keuken stond hebben we samen hard gehuild. Oh het was zo fijn! 

De zaterdag er op ging het mis. Ik werd ziek. Hoge koorts, enorm ellendig. Terug naar het ziekenhuis. Alles getest, niets te vinden. Terug naar huis. Bleef me ellendig voelen en kreeg een zere borst. Dinsdags; Borstontsteking. Rondje ziekenhuis weer en jawel; aan de anti biotica. Hielp vrij vlot, voelde me snel beter. Vijf dagen later; wéér ziek! Weer koorts en enorme krampen in mijn buik als ik naar het toilet moest of alleen nog maar dacht dat ik moest. Weer terug naar dat ziekenhuis. ‘Niet best mevrouw, u mag blijven’. Romes mijn spullen en de meisjes gehaald en een paar dagen heropname. Aan het infuus. Knapte weer op en mocht drie dagen later naar huis. Inmiddels was de productie van de borstvoeding niet meer wat het geweest was. Moest enorm mijn best doen om genoeg te hebben voor mijn meisjes, maar het lukte. Aantal dagen later; wéér ziek! Koorts en weer een borstontsteking. Omdat ik ondertussen al twee anti biotica kuren had gehad, wou ik geen derde. Lactatiekundige ingeschakeld. Goeie tips en adviezen gehad, ging er mee aan de slag. Hielp aardig, maar was nog niet echt helemaal boven Jan toen ik wéé nog zieker werd. Wéér een hele dag in het ziekenhuis, weer door de malle molen en weer aan het infuus. Ik kon ondertussen geen ziekenhuis meer zien en de jongens reageerde ondertussen heel koeltjes ‘oh ga je weer naar Goes’ alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik werd er schijtziek van. De borstvoeding gaf me stress. Ondertussen ben ik veeeeel te veel kilo’s afgevallen en loop ik nou bij de diëtist om aan te komen. Dat was ook wat, kreeg een lijstje met wat je moest eten. Ik zei heel enthousiast ‘oké dus dit is voor een hele week?’ .. ‘Euh nee, dit is per dag’. Per dag! Gek! Dan moet je dus gewoon een lopend buffet op tafel hebben staan, anders kom je er niet aan. Ging ik niet redden dus, nog steeds niet trouwens..

Enfin. Na Mn laatste ziekenhuis bezoek besloten om te stoppen met de borstvoeding. Kreeg wel weer nog even een borstontsteking, maar sindsdien gaat het beter.

De titel van de blog is een grapje. Alles lijkt vanzelf te gaan. De jongens, de kleine en de grote, zijn superhelden. Vooral Abel is zo enorm dol op zijn zusjes. Tijn ook, maar anders. Als je Tijn wat vraagt, doet ie het. Komt ook wel uit zichzelf kusjes geven en met ze kletsen maar is minder klef. Abel daarentegen. Tis een heuse vader 😂. Kusjes en knuffels in overvloed, ziet ie een vieze luier die ik heb laten slingeren; gooit hij hem even in de prullenbak, geeft de flessen alsof ie nooit anders gedaan heeft en heeft absoluut geen stress met een gillend zusje op schoot. Tis bijzonder. Sinds de meiden er zijn heerst er een soort rust. De jongens hebben zich zo goed aangepast, echt een stel met engelengeduld. Trekken nu nog meer met elkaar op. Tijn had zich laatst over de meiden ontfermd, ze waren beide aan het huilen. Hij deed er alles aan om ze stil te krijgen, maar het lukte niet. Met het zweet op zn voorhoofd kwam ie; ‘mam, ik heb er alles gedaan om ze stil te krijgen, het lukt echt niet, het is echt wel veel werk hè, twee baby’s!’ Arm schaap, deed zo zn best. En het is inderdaad veel werk, maar niet chaotisch. Wat ik stiekem wel verwacht had ☺️. Zolang je gestructureerd te werk gaat, is het prima te doen en blijft er zelfs tijd over voor quality time met de mannen. Abel zat laatst te kleien en vond cupcake vormpjes ‘mama zullen we bakken?’. We hadden alleen geen eieren. Tante Tess kwam en die bracht eieren mee. Die dag kwam het er niet van en we spraken af het morgen te doen. Kom ik snachts beneden na de voeding van de meisjes, heeft Romy de eieren opgegeten 😱😩😂. Gelukkig kwam oma Irene die ochtend met nieuwe eieren. We konden beginnen! Ik had alleen niet opgelet of er ook boter was .. wij hebben altijd van die knijpflessen. Ik heb me rot staan knijpen, maar jawel! Tot de gram precies, we hadden genoeg. Abel mocht een eitje tikken voor het beslag. De schillen lagen in de boter en het ei droop van het aanrecht 😝. Gelukkig had oma 12 eieren mee ;p en konden we door. Kwam er achter dat het bakken vooral te doen was om de lepels af te likken, maargoed, we hebben plezier gehad :). 

En nu zijn de meisjes alweer bijna 7 weken, tis oudejaarsdag. De mannen staan buiten vuurwerk af te steken, Abel heeft ‘dooropjes’ voor de herrie. De meisjes hebben nergens last van. Slapen wat, eten wat, kijken wat rond en groeien als een malle. 

2019, ik ben benieuwd wat dat voor ons in petto heeft! Ik hoop de jackpot van de Staatsloterij. Sinds de komst van de meiden stopt om beurte alle apparatuur hier in huis. Twas bijna hilarisch, bijna dan ;). Ik wacht nog even op de koelkast en de oven, dan is alles vervangen 🤭.

Iedereen een fijne jaarwisseling en voorzichtig met vuurwerk! 😘

Ik weet het niet

Ik ben al 748374x aan een blog over de twins begonnen. Maar ik weet niet wat ik zeggen moet. Das het thema van deze hele zwangerschap, ik weet het niet ..

Het is zwaar, dat weet ik wel. Veel zwaarder als de zwangerschap van Tijn en Abel. Het is anders. Heel anders. Behalve de Fiona voetjes, die zijn weer vertrouwd terug ;). 

Je kent je eigen lichaam niet meer. Het neemt vormen aan waarvan ik niet wist dat het kon. Soms denk ik ‘ojoooooo, olifant’ maar als je je bedenkt dat er twee mini mensjes in zitten, valt het weer reuze mee. Ik ben al een paar keer extra in het ziekenhuis geweest. Een keer omdat ik dacht dat Mn vliezen gebroken waren, bleek gewoon badwater te wezen. Een keer omdat ik ze minder voelde, niks aan de hand. En een keer omdat ik buikgriep had, maar op den duur niet meer wist of die kramp nou gewoon Mn maag was die leeg wou zijn (en ook werd ;)) of dat het toch begonnen was. Dat allemaal ook weer in het kader van ‘ik weet het niet’. Gelukkig nemen ze elk dingetje bloedserieus. Volledige binnenstebuiten gekeerd ga ik pas naar huis. Gerustgesteld, dat is fijn :).

Vandaag weer een groeiecho gehad. 1800 gram en 1625 gram worden ze geschat. Dat is heel keurig rond het gemiddelde. Ze hebben nog zeeën van ruimte, al zou je dat aan de spanning van Mn vel niet zeggen, want bij elke echo liggen ze weer anders. Nu liggen ze allebei in een stuit. Ze hebben ook al allebei goed gelegen en ook al een van de twee goed. Zolang de eerste maar goed ligt, is het goed. Als de eerste er uit is, gaan ze de ander (proberen te) draaien. Over vier weken hebben we weer een groeiecho, als ze dan nog allebei in stuit liggen, gaan ze de keizersnee plannen. BAMM! Het kan dus zo zijn dat we over vier weken weten wanneer ze komen.

De tering. Het wordt zo echt. Soms sta ik een beetje om Mn as te tollen in het kamertje. Twee ledikantjes, snoezige kleine kleertjes. Allemaal zo nieuw, letterlijk en figuurlijk. Spulletjes; nieuw. Meisjes; nieuw. Twee tegelijk; nieuw.

Ik ben zo benieuwd en angstig tegelijk. Ik kan niet tegen het onbekende ;P ik laat me niet graag verrassen. Plan geen feestje voor mij, ik kom er achter (sorry schatjes 😘). 

Behalve dit feestje, hier kom ik toch echt pas achter als het zover is en de laatste tijd wil ik dat dat morgen is ..

De Kia

De Kia ..

Noem me suf, idioot of geef de hormonen de schuld, ken mij het schelen ;)

Ik heb serieus een traantje gelaten om de Kia. Hij is ingeruild voor een grotere auto, want die hebben we nodig.

De Kia was mijn eerste echte grote mensen auto :p. Echt de mijne. Romes vond hem spuuglelijk, ik vond hem gelijk fantastisch. Ik ging er in zitten en dacht ja! Deze is het. En dat was ie.

De Kia heeft ons naar mooie dingen gebracht. Hij bracht ons thuis vanuit het ziekenhuis. Eerst met Tijn, amper twee jaar later met Abel. Hij bracht ons naar de dierentuinen, pretparken, de Ardennen, Frankrijk. Bracht mn lieve Bailey naar haar laatste rustplek. De Kia, we sprongen er in en gingen.

Ik weet heus wel dat de nieuwe auto dat ook gaat doen. Maar het wordt steeds echter. De tweeling wordt steeds echter..

Tien jaar

Vandaag precies tien jaar geleden sliep ik voor het eerst in mijn eigen huisje. Een dag later begon ik aan mijn eerste werkdag bij de rechtbank.

Tien jaar. De tijd vliegt. 

Alles is nu precies zoals ik het mij nooit had voorgesteld. Ik zou voor altijd thuis blijven wonen, hoefde geen relatie en wou geen kinderen, wel een Malteser hondje en ik zou advocaat worden. 

Tien jaar later plakt mijn man de wereld(kaart), gemaakt van behang, op de nieuwe slaapkamer van onze wereld, omdat zij bijna grote broers worden van twee zusjes. We zoeken een grotere auto, want het gezin groeit de huidige auto uit. Ik ben geen advocaat, wel een baan in de juridische sector. Parttime, zodat ik lekker veel voor de kids kan zorgen, huisvrouwtje spelen en de honden kan uitlaten, een pitbull en een chihuahua, ze lijken niet eens op een Malteser 😂

En hoewel ik het allemaal niet in de planning had, zou ik het voor geen goud meer willen ruilen. Dat de volgende tien jaar maar net zo mooi mogen worden, maar wel iets minder snel voorbij vliegen. 

dinsdag 24 april 2018

Dinsdag 24 april 2018 - een uur of 9, stond de wereld eventjes stil. 

Ik lag op een bed, met een tv voor me, Romes aan de zijkant en ineens verschijnen jullie daar. Er gaat vanalles door me heen. Blijdschap, onwennigheid, euforie en later paniek om vervolgens weer terug te gaan naar blijdschap. 

Dinsdag 24 april 2018 - een uur of 9, de dag dat wij te horen kregen dat we in verwachting zijn van een tweeling 👶🏻👶🏻.

We kunnen het nog steeds niet geloven. Of nee, geloven is niet het juiste woord. Beseffen? Ik kan me totaal geen voorstelling maken van wat ons ‘te wachten’ staat. Ben zo benieuwd hoe het is. Vier kinderen, waarvan twee meisjes! Vliet Vlieland meisjes, wat zullen dat voor exemplaartjes worden :p.

De jongens zijn zo bloednieuwsgierig. En lief! Ze leven zo met me mee en houden echt rekening met mij. In de vakantie wouden ze super graag naar het zwembad. Ik zag er een beetje tegenop, met zn drie en mn pookje, maargoed. Goede afspraken gemaakt en daar gingen we. En dat was toch leuk! Echt! Op den duur wouden ze van de glijbaan. Abel durfde niet alleen, dus oké mama mee. Ging leuk. Maar na de zesde keer kon ik niet meer. Zij stonden al ruim tien minuten boven en dan kwam ik nog eens, volledig buiten adem 😂. Op den duur gevraagd of Abel al alleen durfde. Nou hij durfde wel. Tijn ging eerst, zodat ik wist dat Abel daarna kwam en ik bij het gat kon staan. Ging prima zo :). We hebben genoten!

Die zwangerschap hakt er in. Waar ik bij Tijn en Abel amper last had van kwaaltjes (jaja, behalve die dikke Shrek voeten ;)), kan ik nu uuuuuren klagen. Die groei is niet bij te houden joh. Ik meet tegenwoordig de omvang van mijn buik op. Na een slechte dag, lees; kan amper lopen, liggen óf zitten, is de omvang met 2 cm gestegen! Mn banden en bekken krijgen het goed te voortduren. 

Ook die hormonen zijn een ding. Soms ga ik ineens huilen. Soms voor niks, soms door de pijn. Ook dan zijn de jongens zo lief voor me :). Toppertjes! Ook heel blij met alle lieve mensen om me heen. Zonder morren worden de jongens opgehaald en geëntertaind, het huis wordt gedaan en de tuin! Werken is ook niet alles meer, maar ook daar alle lof voor Mn collega’s; ‘Denk aan jezelf en de meisjes’.

Nog iets meer dan 16 weken tot de uitgerekende datum. Stiekem hoop ik dat ze nog heel lang blijven zitten, maar vaak komen tweelingen toch eerder. We ‘moeten’ nog zoveel doen. Een boel klussen in huis en een andere auto scoren. We hebben nu een Kia Soul, mn soulmate zeg ik altijd. Maar daar passen we niet met zes in. Eeuwig zonde! Wil Mn schatje eigenlijk niet weg doen. Romes opperde nog heel lief ‘we kunnen toch kijken hoe het gaat, zovaak zitten we niet met zn allen in de auto’. Maar we komen niet eens thuis uit het ziekenhuis 😂. Tis ook raar om de jongens even onder te brengen ‘jongens, papa gaat even mama en de zusjes halen, haal ik jullie later weer op’. Die thuiskomst is toch een beetje een familieding. Dus helaas, de Kia moet weg. Al zoveel auto’s gezien; te lelijk, te veel wegenbelasting, te duur. En ga zo maar door..

Zou graag al een half jaartje verder zijn, of even in de toekomst kijken. Maar dat gaat niet. Tot die tijd waggel ik rustig door en leer een hele nieuwe kant van mezelf kennen. Hulp accepteren. Zo lastig, maar achteraf zó fijn!

💜

TWINS!

Als het op Facebook staat, dan is het zo.

En het is zo. Wij krijgen een tweeling. Een TWEELING! Zo onwerkelijk nog. Inmiddels de schok te boven. Ik moest even lachen en even huilen. Overuren in mn hoofd; hoe gaan we dit doen? Een kindje was al krap, maar twee?! Maar wauwww, zo bijzonder.

Alle opties de revue al gepasseerd. Uitbouwen, huis verkopen, tijdelijk huren en verder kijken. Alles zou extra stress geven. Een aanbouw was al gepland, maar nu toch uitgesteld. En hoe gek ook; dat heeft me rust gegeven. Tijn en Abel gaan samen op Tijn zijn kamer, de tweeling op Abel zijn kamertje. En als alles en iedereen zn draai gevonden heeft, kijken we nog eens. Blijven en uitbouwen of toch verhuizen.

Twee kindjes er bij. Hoe bijzonder. De jongens hopen op een broertje en een zusje. Tijdens een autorit hoor ik ze op de achterbank overleggen ‘we hebben nog een prinses nodig. Dan kunnen twee haar beschermen en de ander alles voor haar pakken’. Slik. Hou je stuur recht. Hormonen, keer twee.

Alles keer twee. Ik moet nodig een krantenwijk 😂.

Bijna vier Abel

‘T voelt als gister dat je bij ons kwam..

Het is weer zo ver. Nog een kleine twee weken en dan wordt Abel vier. En juustem; dat trek ik slecht. Al zal er niet eens absurd veel veranderen; maar toch. Nu werk ik elke dag tot half 1, haal Abel op, we chillen wat en gaan Tijn van school halen. Vanaf dan moet ik alleen chillen. Das ff een dingetje :). 

Abel is dol op waterijs. Het seizoen of tijdstip maakt niet uit. Hartje winter, tien uur ‘s ochtends ‘mama mag ik ijs?’, is hier doodnormaal. Hij wil altijd een appeltje ‘met zonder stokje’ en ‘brood met pindakaas met stukjes’. De pindakaas heeft geen stukjes, hij wil zijn brood gesneden hebben in stukjes. Acht graag. Logisch toch?

Tegenwoordig kan hij fietsen ‘met zonder zijwieltjes’ en bij de opvang hebben ze laatst ‘met zonder jas’ buiten gespeeld. Dat ‘met zonder’ is hip, dat merk je wel ;).

Abel is een heerlijk ding. Hondsbrutaal en schijt aan alles. Hij heeft het beste van Romy en mij zegmaar :p. Waar Tijn nogal spijt kan betuigen en echt verdriet heeft van zijn stoute dingen, is Abel er trots op. Hij zal dan ook nooit ontkennen dat hij iets stouts heeft gedaan. Eerlijkheid is het halve werk.

Daarnaast is Abel vooral ontzettend lief, grappig, behulpzaam en slim! Hij wil altijd helpen, met alles. Koken, stofzuigen, poppenhuismeubels maken, was opvouwen; Abel staat tot je dienst ‘asjebliefffff mamaaaaaa, ik zal heeeeeeeel hozichtig doen!’.

Midden in de winkel kan die schreeuwen alsof er brand is ‘MAAAMAAAAA MAAAAMAAAAAA MAMMMMMMM IK VIND JE LIEFFFFF’. En hij zegt het niet alleen tegen mij. Als Abel je lief vind, dan zegt hij dat en hij meent het. Of hij je nou dagelijks ziet, of eens in het jaar. Dat kleine oprechte zinnetje, kan je dag soms helemaal goed maken.

Maargoed, vier dus. Hij is allang klaar voor school. Kan tellen, rekenen en schreef gister voor het eerst zijn naam. Tijn en Abel fantaseren al weken over Abel zijn komst op school. Tijn heeft hem al gezegd dat hij altijd op hem kan rekenen en als er wat is, dat hij maar hoeft te roepen. Hoe lief is dat?! Het zijn echte maatjes en altijd trots op elkaar.

Mijn heerlijke stukjes, allebei op school. Ga ik maar elke dag naar het bos met zonder Abel en met zonder Tijn..