We konden uren samen spelen. Jij was een draak en ridder tegelijk om mij, de prinses, op te eten en te beschermen. We bouwden racebanen, maakte boerderijen, gingen op pad. Lekker kletsen en keutelen. Alles kon en niks moest.
Het is weg. We moeten nu vanalles. Op tijd op school zijn bijvoorbeeld. En sinds dat de verplichting is, is het anders. Je wilt niet naar school. Je wilt niet meer spelen. Het liefst ben je buiten aan het fietsen. Niks anders. Je hebt geen rust in je kont, gunt jezelf geen rust.
Je oren zitten verstopt, je mond is groot en gilt woorden die ik er nog nooit uit hebt gehoord. Zoiezo heb ik je nog nooit zo horen schreeuwen als de laatste tijd.
Ik weet soms niet wat ik met je aan moet en erger nog, jij trekt jezelf ook niet. Ik zie het aan je en je spreekt het uit. Je wil niet stout doen, maar het gaat vanzelf. De eindeloze bevestiging 'ben je nog trots op me? Vind je me nog lief'. Altijd liefje, áltijd!
Ik mis je, ik mis m'n heerlijke mannetje. Is dit hoe het vanaf nu altijd gaat? Of vind je jezelf nog terug? Ik hoop het. Tot die tijd, zoeken we samen naar een manier die werkt.
Wij zijn een team! En ik laat m'n team nooit in de steek.
-----
Bovenstaande schreef ik op 1 oktober. Ik heb het nooit gepubliceerd omdat Romy vond dat het leek alsof ik Tijn beu was. Ik was Tijn zeker niet beu. Wel dat kleine duiveltje die bezit van hem had genomen.
We zijn nu een maand verder en 'Tijn is terug'. Halleluja! Er was me verteld dat je kind zou veranderen. Snap ik, het is een hele omschakeling. Maar zó? Wauw nee, dat had ik niet verwacht.
Gelukkig sporen we allemaal weer :). Tijn schreeuwt niet meer, kan weer luisteren en z'n mond is een stuk kleiner. Hij lijkt het nu echt naar z'n zin te hebben.
Abel doet het ook goed 'alleen' op de opvang. Hij heeft een sterker eigen willetje als nooit tevoren, bloedirritant; maar zo leuk! Je ziet hem groeien, figuurlijk. Want eigenlijk is hij gewoon nog steeds mijn kleine fijne knuffelkontje. Hij kletst behoorlijk, net als z'n broer. Ik zit echt nooit om een praatje verlegen :).
Het is vertederend om te zien hoe lief de jongens nu voor elkaar zijn. Ze hebben elkaar echt gemist na een dag school/opvang. Eerst een potje knuffelen op het schoolplein voor we de auto weer in gaan. Ze maken amper nog ruzie, zorgen voor elkaar en doen alles met elkaar.
Ik zei het toch; Wij zijn een team, een heel goed team! ❤️
