Ik zat vandaag met Tijn in de auto, Abel mocht bij papa in de bus, en ik hoorde vanaf de achterbank; 'mama, ik ben trots op jou'. Ik smolt en zei 'wat lief van je, waarom?' (ik ben nooit echt goed geweest in complimentjes ontvangen). Zonder aarzelen zei hij 'omdat je zoooooo'n lieve moeder bent'. M'n hart maakte een sprongetje. Ik ben ook trots op m'n jongens, papa ook en dat vertellen we ze zeer regelmatig. Na een moment van stout zijn informeert Tijn er ook altijd even naar. Of hij vraagt of ik hem nog lief vind. Ik vind hem, en Abel, altijd lief, het kan niet anders dan dat ze dat weten. Twee totaal verschillende mannetjes. Tijn praat veel en altijd. Hij wil alles weten. Ook dingen waar ik geen antwoord op heb en dan wil hij weten waarom ik het niet weet. Toch vertelde die me vanochtend nog, nadat ik hem uit had gelegd waarom honkbal, honkbal heet, dat hij het zo fijn vond dat ik veel weet. Maar dat ik niet kan uitleggen waarom een fiets een fiets heet vond hij jammer. Doodvermoeiend soms ;). Ik vroeg hem laatst waarom hij zoveel vroeg. 'Nou', zei hij, 'ik ben nog klein. Ik weet nog niet zoveel en ik wil alles weten'. Hou dat vast schatje, dat gaat je ver brengen. Waar Tijn aankondigt dat hij op de kast gaat klimmen, zit Abel er al op. Tijn praat, Abel doet. De laatste tijd kan Abel al wat meer woordjes zeggen, maar hij heeft het lang gedaan met mama, papa, Tijn, drinken, eten, ja, nee en ikwilooooooook. Meer woorden heb je toch eigenlijk ook niet nodig? Abel is een heerlijke draak. Soms denkt hij volgens mij dat het echt een kei goed idee is om even in de vensterbank te klimmen. Of staand op de leuning van de bank ver opzij gebogen op de lichtknopjes te gaan drukken. Maar vaak weet hij ook dat hij eens lekker stout gaat doen. Hij kijkt eerst of je kijkt. En als je kijkt trekt hij een heeeeerlijk bekkie, lacht lief en gaat op zn doel af. Ik hou er van, lekker ondernemend. Abel is een knuffelkont. Komt lekker bij je zitten, schuifelt z'n kont net zo dat hij heerlijk in een nestje zit en wil handje vast houden. Als we ergens op visite zijn en zodra hij het woord 'weg' hoort, trekt hij een sprintje naar z'n schoenen en jas en gaat zodra hij klaar voor vertrek is, iedereen langs met getuite lipjes om kusjes te geven. Tijn doet niet meer aan kusjes, alleen mama en papa krijgen nog kusjes, maar daar moeten we wel om vragen ;).
M'n twee verschillende mannetjes en zo lief voor elkaar. Als er wat te snaaien valt, nemen ze altijd wat voor de ander mee. Abel z'n ene hand is gevuld en de ander houdt hij op en zegt 'Tijn'. Gister was het zelfs zo dat Tijn een koekje voor Abel pakte omdat hij er al 1 op had toen Abel nog in bed lag. Ik vroeg nog 'wil je zelf niet dan?' Dat hoefde niet, 'het was eigenlijk nog geen tijd voor koekjes', klopt het was half 9 's ochtends.. Je kunt ze ook gerust samen uit 1 bakje laten eten, ze delen.
Ze knuffelen en kussen wat af. En de laatste tijd gaat het samen spelen ook steeds beter. Tijn verzint het spel en Abel hupst er vrolijk achteraan. Stout doen kunnen ze ook goed samen. Laatst was het werkmamaopdekastdag. Terwijl ik de een aan het toespreken was in de gang, brak de ander de tent af en stond m'n vlees aan te branden. Was echt super leuk ❤️!
