Handje?

Je hebt iets nieuws. Continu, de hele dag door kom je me ophalen. Waar ik ook ben. 'Handje?' zeg je dan, met je geweldig lieve mooie blauwe kijkers. Ik geef je mijn hand en je neemt me mee. We gaan spelen. Dat wil jij, dus dat wil ik. Ik hoef eigenlijk niet persee mee te spelen, als ik maar vlak in de buurt ben. Meespelen mag wel, maar hoeft niet. We, vooral jij, spelen met de paardjes, maken een puzzel, rijden met de motor of even op de auto. Als ik opsta en even naar de keuken loop of op de bank ga zitten, duurt het niet lang voor je me weer komt halen. 'Handje?'. En daar gaan we weer. Heeeeel soms als ik koffie drink mag ik even blijven zitten. Heel even. Je wilt dan wel in m'n kopje kijken en dat ik opschiet. Zodra ik m'n kopje neer zet roep je 'op, handje?'. Jep, hij is op, ik kom mee. Misschien ben ik te makkelijk en zou ik je naar de mening van de specialist af en toe moeten laten doen en nee zeggen. Maar dat doe ik niet. Ik wil het niet. Dan stofzuig ik toch een andere keer? De was kan vanavond ook, en het aanrecht, och, wie weet .. Als ik lang genoeg wacht loopt de vaat vanzelf weg. Ik hou van jou, van je handje en van je eeuwige gespeel. Konden we dat maar altijd doen. Altijd kan niet, maar zolang jij je handje naar me uitsteekt, pak ik hem aan. In de hoop dat wanneer het nodig is en ik, of papa, een hand naar jou uitsteken, je hem ook aan pakt. Nu en over 30 jaar. Gewoon altijd.