Wat een jaar

Wat een jaar.

Ik wou een filmpje maken. Vanaf de foto van de eerste echo, tot aan nu. En dan alle leuke en mooie momenten er in verwerken. Het zou een filmpje van dik 28 minuten worden. Dat kijkt geen hond. Dus nee, geen filmpje.

Maar wauw, wat een jaar. Het is omgevlogen gewoon. Het voelt nog allemaal als de dag van gister. Ik voelde het. Merkte het aan mezelf en aan Tijn. Al 6 dagen voor tijd, een knal positieve test. Ik grapte al ‘ohhh, zijn er twee’. De dag voor de eerste echo was ik bij een vriendin op visite. Ik ging weg en ik zei nog ‘zooo, morgen even naar mijn tweeling kijken’. Ik grapte wel, maar ergens had ik nooit gedacht dat het ook echt zo was. Na de echo, nog in de wachtkamer appte ik mijn vriendinnetje ‘de tering Lot, het zijn er twee’. 

Mocht je het je afvragen, zo kijkt iemand die net te horen heeft gekregen dat hij er niet één, maar twee kindjes bij krijgt;

Niet onaardig toch? Romes heeft nooit angst laten zien. Ik ging direct van hot naar her met mijn gedachtes. Van onwennigheid, naar blinde paniek, terug naar blijheid en door naar de onzekerheid. Je kunt best veel emoties voelen, in 5 minuten. 

De zwangerschap viel me tegen. Veel last van kwaaltjes. Vaak voor ‘niks’ naar het ziekenhuis. Tegen het eind was ik het zat. Spuugzat. Ik kon niet meer. Liggen, zitten, staan; alles deed zeer. Voelde de ogen vol medelijden prikken in mijn rug als ik dat schoolplein weer op kwam gesjokt. Nee. Doffe ellende. Gun je niemand.

Tot ik op maandag 12 november wakker werd. Ik wist het zeker; ze komen. Vertelde romes zn afspraken af te zeggen, hij bracht de jongens naar school, hulptroepen werden ingeschakeld en hop naar het ziekenhuis. Uiteindelijk duurde het nog de hele dag tot de arts met de verlossende woorden kwam; we gaan ze halen. YES! YES MADDERFAKKERSSSSSS YES! Dat ze vijf weken te vroeg kwamen, heb ik me pas later gerealiseerd. Ik wou ze dr uit, nu!

13 november 2018 om 01:31 uur waren ze daar; de mooiste meisjes ooit. Onze Evi en Noé. Twee kleine mini meisjes, kerngezond. Geen slangetjes, geen couveuse, geen gedoe. Helemaal perfect.

En nu, nu worden ze één.

Een jaar met pieken en dalen. Vooral in het begin. Mijn eigen gezondheid was bagger. Toen ik weer op de been was, kregen zij ellende. Maar twee keer naar de osteopaat en iedereen kon weer lachen.

Hoewel ik bij Tijn en Abel ontzettend opzag tegen deze mijlpaal, trek ik het nu beter. Je ziet ze groeien. Ze gaan steeds meer begrijpen en (mijn, soms wat autistische) patroontjes herkennen. Ze zijn zó leuk. Ontzettend ondernemend, rete nieuwsgierig en stront eigenwijs. Waar de een gaat, gaat de ander. Ze kunnen eten als bouwvakkers. Geven geen drol om tv maar muziek vinden ze heerlijk. Ze dansen en hossen wat af. Ze klimmen op tafel en gaan gezellig mee naar de wc. Zwaaien net zolang tot je het dorp al uit bent en kunnen gieren van de lach om hun broers. Ze zijn eenkennig (sorry he) maar kunnen ook heerlijk knuffelen.

Natuurlijk heb ik dagen gehad dat ik dacht ‘bohhhh, kan er iiiiiiemand even een paar kinderen komen halen’, maar het is vooral héél erg leuk en héél veel genieten.

Wat een jaar. Ze zijn één. De tijd vliegt, maar staat ze prachtig.

de meisjes

Ik kan uren naar ze turen. Van een afstand bekijken hoe zij alles ontdekken. Altijd samen op hetzelfde plekje neuzen. Wat de een heeft, wil de ander. Ik sus de ‘ruzies’, droog de tranen. We knuffelen en kussen, zwaaien en spelen kiekeboe. Kiekeboe, waar is de tijd? Foetsie.

Nog een ruime week, dan zijn ze één. Ik denk niet dat een jaar ooit eerder, zo snel is omgevlogen. Een jaar dat begon met twee kleine, prachtige meisjes van allebei iets meer dan twee kilo en amper 44 cm lang. En moet je ze nu eens zien. ‘S werelds liefste, leukste, mooiste, meegaande en grappigste tweeling. 

Ze zijn leuk. Écht heel leuk. Vinden ze zelf vaak ook 😂. Kijken vaak heel tevree als ze voor de 100e keer met een controller of afstandsbediening op de tv staan te rammen. Evi gaat nu uit zichzelf los staan. Een grotere glimlach is er niet. Van haar niet en van ons niet. Ze lijken komen en gaan te snappen. Steken hun hand op als ik van de wc af kom ✋🏻 en zitten nog een kwartier in de gang naar een dichte deur te zwaaien als papa naar zijn werk is 👋🏻. Ze worden eenkennig, vooral Evi. Laatst stapte opa en oma in de auto, ze hebben gekrijst alsof ze ontvoerd zouden worden. Oma zei nog ‘wist niet dat ze zo hard konden’. Jep, dat kunnen ze. Je hoort ze vrijwel nooit. Behalve als ze zien dat er eten gemaakt wordt, of als ze iemand zien die ze dus niet elke dag zien 😬. 

Inmiddels heeft bekant iedereen in huis kale knieën. We gaan dr allemaal achteraan. Respect wel hoor. Zij kunnen keihard en lang kruipen. Ik heb na een seconde of 5 ongeveer 2 meter afgelegd en pijn. Zij niet. De jongens hebben een leuk spelletje. Als een malle achter ze aan. Moet je ze horen gieren. Allemaal. Het is zelfs zo leuk, dat als je het vlak voor bed tijd doet, de meisjes nog een uur lang rondjes racen in bed. Ideaal ;). 

De jongens zijn nog steeds zó dol op ze. Ik had echt gedacht dat dat zou veranderen. Maar nee. Het is een heerlijk stel. Als ik smiddags de maxi cosi’s tevoorschijn haal om de jongens van school te gaan halen, springen de meisjes er bekant zelf in. Alsof ze weten ‘ohyeahh, broers halen’. De interactie tussen hen is echt leuk. Tijn heeft engelen geduld met zijn zusjes. Ze kunnen alles maken. Irriteren hem tijdens het gamen. Na drie keer ‘nee liefje (!!) ik ben even dit aan het spelen’ legt hij toch de controller weg om pakkertje te gaan spelen. Abel was laatst heel lang bezig geweest een treinbaan te maken toen de meiden op bed lagen. Nog voor hij goed en wel klaar was zei hij ‘zo, dat heb ik mooi gemaakt, kunnen Evi en Noé dat straks mooi stuk maken. Geeft niks, maak ik een andere keer weer een nieuwe’.

Nog amper twee weken, gaan ze naar de opvang. Ik moet weer gaan werken. Kan dr nu al depressief van worden. Weet heus wel, als ik er weer eenmaal in zit dat het prima is. Maar voor nu hoop ik op een fikkie in de toko daar 😬. 

Ik weet zeker dat ze het super gaan vinden op de opvang. Het is daar leuk, de leidsters zijn leuk en ze hebben altijd elkaar. Maar toch. Bluh.

Ik kan uren naar ze turen. De meisjes, mijn meisjes 😘