Wat een jaar

Wat een jaar.

Ik wou een filmpje maken. Vanaf de foto van de eerste echo, tot aan nu. En dan alle leuke en mooie momenten er in verwerken. Het zou een filmpje van dik 28 minuten worden. Dat kijkt geen hond. Dus nee, geen filmpje.

Maar wauw, wat een jaar. Het is omgevlogen gewoon. Het voelt nog allemaal als de dag van gister. Ik voelde het. Merkte het aan mezelf en aan Tijn. Al 6 dagen voor tijd, een knal positieve test. Ik grapte al ‘ohhh, zijn er twee’. De dag voor de eerste echo was ik bij een vriendin op visite. Ik ging weg en ik zei nog ‘zooo, morgen even naar mijn tweeling kijken’. Ik grapte wel, maar ergens had ik nooit gedacht dat het ook echt zo was. Na de echo, nog in de wachtkamer appte ik mijn vriendinnetje ‘de tering Lot, het zijn er twee’. 

Mocht je het je afvragen, zo kijkt iemand die net te horen heeft gekregen dat hij er niet één, maar twee kindjes bij krijgt;

Niet onaardig toch? Romes heeft nooit angst laten zien. Ik ging direct van hot naar her met mijn gedachtes. Van onwennigheid, naar blinde paniek, terug naar blijheid en door naar de onzekerheid. Je kunt best veel emoties voelen, in 5 minuten. 

De zwangerschap viel me tegen. Veel last van kwaaltjes. Vaak voor ‘niks’ naar het ziekenhuis. Tegen het eind was ik het zat. Spuugzat. Ik kon niet meer. Liggen, zitten, staan; alles deed zeer. Voelde de ogen vol medelijden prikken in mijn rug als ik dat schoolplein weer op kwam gesjokt. Nee. Doffe ellende. Gun je niemand.

Tot ik op maandag 12 november wakker werd. Ik wist het zeker; ze komen. Vertelde romes zn afspraken af te zeggen, hij bracht de jongens naar school, hulptroepen werden ingeschakeld en hop naar het ziekenhuis. Uiteindelijk duurde het nog de hele dag tot de arts met de verlossende woorden kwam; we gaan ze halen. YES! YES MADDERFAKKERSSSSSS YES! Dat ze vijf weken te vroeg kwamen, heb ik me pas later gerealiseerd. Ik wou ze dr uit, nu!

13 november 2018 om 01:31 uur waren ze daar; de mooiste meisjes ooit. Onze Evi en Noé. Twee kleine mini meisjes, kerngezond. Geen slangetjes, geen couveuse, geen gedoe. Helemaal perfect.

En nu, nu worden ze één.

Een jaar met pieken en dalen. Vooral in het begin. Mijn eigen gezondheid was bagger. Toen ik weer op de been was, kregen zij ellende. Maar twee keer naar de osteopaat en iedereen kon weer lachen.

Hoewel ik bij Tijn en Abel ontzettend opzag tegen deze mijlpaal, trek ik het nu beter. Je ziet ze groeien. Ze gaan steeds meer begrijpen en (mijn, soms wat autistische) patroontjes herkennen. Ze zijn zó leuk. Ontzettend ondernemend, rete nieuwsgierig en stront eigenwijs. Waar de een gaat, gaat de ander. Ze kunnen eten als bouwvakkers. Geven geen drol om tv maar muziek vinden ze heerlijk. Ze dansen en hossen wat af. Ze klimmen op tafel en gaan gezellig mee naar de wc. Zwaaien net zolang tot je het dorp al uit bent en kunnen gieren van de lach om hun broers. Ze zijn eenkennig (sorry he) maar kunnen ook heerlijk knuffelen.

Natuurlijk heb ik dagen gehad dat ik dacht ‘bohhhh, kan er iiiiiiemand even een paar kinderen komen halen’, maar het is vooral héél erg leuk en héél veel genieten.

Wat een jaar. Ze zijn één. De tijd vliegt, maar staat ze prachtig.