Tijn is jarig!

Hiep hiep hoera! Tijn is jarig. 2 jaar! Slingers, ballonnen en cadeaus, ole! En dat bedoel ik sarcastisch! Vind er niks aan. Verschrikkelijk. Mijn kleine fijne mannetje is al 2! Nog even gaat hij naar de grote school en niet veel later studeert hij af. Stom! Ik weet nog als de dag van gister dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, eindelijk. Ik was alleen thuis met de honden en m'n moeder was net weg. Half 4 s middags. En waarom ik een test deed weet ik niet eens, ik voelde me helemaal niet zwanger. Maar toch, binnen no time 2 streepjes. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Nadat ik zelf 45 keer had gekeken vroeg ik of de honden even wouden kijken, wouden ze niet. Ze keken heel raar 'waarom staat dat mens dan zo te springen' dachten ze vast. Ik belde Romy op, zei geen gedag maar schreeuwde gelijk 'WE ZIJN ZWANGERRRRR!'. Oh, zei die heel kalm, weet je het zeker? Ga nog even naar de kruitvat om zoon ding van clearblue'. Belachelijk, maar goed, deed ik even. Natuurlijk was alles kwijt. Schoenen kwijt (en gezien de hoeveelheid schoenen is dat best knap), sleutels kwijt, portemonnee kwijt. Uiteindelijk toch gevonden en zo hard als ik kon naar de kruitvat gefietst. Gelijk door voor een cadeautje voor Tess waarmee ik kon vertellen dat ik zwanger was. Terug naar huis, doosje van de clear blue test open gesnokt en hop! in het bakje met pies die nog op het aanrecht stond. Jahoor; zwanger! En daar zit je dan, alleen, zwanger te zijn maar je merkt niks. Niet dik, je voelt niks, stom! Tess opgebeld; 'kom je eten', neuh, ze had geen zin. Grrrrr! Dan niet! Dan vertel ik toch lekker niet dat je tante gaat worden! De rest van d'r leven komt ze altijd eten als ik bel, dat snap je :p.

En nu, nu is hij 2! TWEE! Dat is toch debiel?! Het liefst hou ik hem vooraltijd klein, maar dat gaat niet. Geloof ook niet dat hij daar gelukkig van zou worden. Zo trots als een paauw als hij weer wat nieuws kan. Ik ben trotser, maar dat zijn details. Het gaat zo snel. Vorige week poepte hij op de wc! Hij kan tellen en hij kan ineens zelf z'n broek aan doen en z'n jas! Z'n jas legt ie dan op een bepaalde manier op de grond, bukt, en hop! zijn jas is aan. Vast op het kinderdagverblijf geleerd. Moet toch eens doorgeven dat ze hem niet zo veel moeten leren. Als hij alles zelf kan, wat blijft er dan nog voor mij over? Van de week nog met Romy afgesproken, weet niet meer waarom, dat ik z'n boterhammen voor hem blijf smeren tot hij de deur uit gaat. En dan hoop ik dat hij pas op z'n 64e uit huis gaat (ik word vast 90). Ik snap m'n moeder steeds meer. Die vertikte het ook om mij uit te leggen hoe je moest koken en hoe de wasmachine werkte. Ik ga het m'n jongens ook nooit vertellen. Al denk ik dat ze het zelf wel uitdokteren. In tegenstelling tot hun moeder. Ik ging op me eigen en stond eens flink aan m'n kop te krauwen 'hoe werkt dit dan eigenlijk'?

Twee, pfff!! Wat een ellende! De tijd gaat echt te snel. Ik wou eigenlijk geen kinderen, tot Romy er over begon, ik later een keer niet op het juiste tijdstip ongesteld werd en teleurgesteld was omdat ik het toch werd. En nu wordt mijn oudste (ook al zo debiel, ik heb een jongste en een oudste..) twee. En wat ben ik een partij dol op ze! Ik zou ze niet meer kunnen missen.

En ookal wil ik de tijd het liefst stil zetten, ik hoop dat hij heel oud mag worden, super gelukkig is en gezond zal blijven. Dat hij ooit een vrouw (of man) zal vinden die bijna net zo veel van hem zal houden als ik. Bijna he, net zoveel gaat nooit lukken. Ik hoop dat hij later als hij groot is met een grote glimlach op zijn leven terug kijkt en datgeen heeft gedaan wat hij heeft willen doen, genoeg geld heeft om te sparen en te kopen en weg te geven wat hij wil. Dat als hij kindjes wil, deze krijgt en net zoveel van ze houdt als Romy van hem houdt. Ik wens hem al het beste van de wereld.

Ik ben trots op mijn kleine grote man! We gaan vandaag weer naar Blijdorp, net als vorig jaar. Toen keek hij zijn ogen al uit met al die dieren, nu kan hij ze benoemen. Zucht..