Gefaald ..

Dat waar ik op het eind van m'n zwangerschap ineens aan twijfelde is gebeurd. Ik heb even een weekje gefaald :(.

Tijn was 2 uur oud toen ik vroeg aan Romes; 'en? Wanneer gaan we voor de tweede?'.

Omdat het zwanger raken van Tijn een poosje duurde stopte ik met de pil met de gedachte dat we over een jaar wel zwanger waren. Mooi niet dus. Veel eerder dan gedacht was het raak en ik vond het geweldig! Ik heb niks met zwanger zijn, dat niet (je hebt een mens in je buik he, een MENS!) Maar het idee dat er 9 maanden later een klein fijn kindje bij kwam vond ik geweldig.

De bevalling ging nog sneller als zwanger worden. Iets te snel als je het mij vraagt. Van 0 naar 100 in tien seconden. Bij Tijn heb ik er van begin tot eind 36 uur over gedaan. Ik had tijd om te beseffen wat er gebeuren ging en kon tussendoor ademhalen, heerlijk! Bij Abel deed ik er 5 uurtjes over, waarvan ik er maar 2 echt dood ging. Sommige vinden zoon snelle bevalling fijn, ik niet. Ineens was ie dr. Voor Romes ging het ook te snel, wist even niet waar die het zoeken moest.

Die dacht dat de pomp gebruikt zou moeten worden maar ineens zag ie haartjes en 2 minuten later z'n zoon! We hebben de dagen na de bevalling vaak weinig zeggend naast elkaar in de tuin gezeten s avonds. 'Snel he', 'ja'. 'Heftig he', 'ja'.

De eerste week na de bevalling was heerlijk, een lieve kraamhulp en Romes die thuis was. De week daarna vertrok de kraamhulp, Romes ging weer werken en ik voelde me beter dan ooit. Adrenaline. 'Dit doe ik wel even' dacht ik. In de derde week ging het mis. Ik had 2 ontstoken ogen, m'n knie deed enorm veel zeer, ik had ijzer te kort en slaap te kort. Abel had ook een ontstoken oog en buikkramp waardoor hij veel huilde. Hij kreeg borstvoeding en kwam om het anderhalf uur, dag en nacht. Opzich niet erg, Tijn kwam ook vaak, maar bij Tijn kon ik elk dutje met hem mee doen. Dat ging nu niet. Ik ging me steeds slechter voelen en kon op den duur alleen nog maar huilen. Romes zag het en greep in. Hij ging naar de apotheek om staaltabletten en iets voor onze ontstoken ogen. We kochten flesjes en flesvoeding en Tijn ging een ochtendje bij opa en oma spelen zodat ik wat bij kon slapen. Ik voelde me iets beter maar s avonds begon ik al te brullen omdat ik het de volgende dag weer alleen moest doen. Romes vond dat ik iemand moest bellen die me kon komen helpen. Iedereen zegt altijd wel 'als er wat is, bellen he!', dat zeg ik ook altijd. Bij sommige meen ik het, bij sommige puur uit fatsoen. Maar wat als je ze echt om hulp vraagt? Dan ben ik zwak. Ik wou het niet. Ik ben de moeder van mijn jongens, ik moet dit kunnen. Als ik het niet kan, dan faal ik. En ik was al aan het falen omdat ik gestopt was met de borstvoeding. Romes bleef aandringen. Er moest iemand voor Tijn komen zorgen omdat ik het zelf echt even niet kon en brullend appte ik m'n vriendinnetje 'tante Lot'. Het was 5 mei, bevrijdingsfestival. Ik vroeg of ze het gezellig had, laat ging maken en of ze morgen moest werken. Ze snapte het gelijk. 'Hoe laat moet ik komen'? Blijkbaar kon ik toch niet zo goed doen alsof het goed ging als dat ik dacht.. Ik bedacht me nog en wou niet meer, sputterde nog even tegen maar ze liet zich niet tegenhouden. Ik heb me eventjes zo rot gevoeld :(. Tante Lot kwam en een ware kraamverzorgster kwam in haar naar boven ;). Ik werd naar een boodschappenlijstje gevraagd en naar boven gestuurd, naar bed. Ik vond het maar vreemd. Ik lig boven en bed en Tijn is beneden. Hij moet een schone luier, lust vast wat drinken en om 12 uur moet ie een boterham.. Dat appte ik even naar d'r en viel daarna, met Abel naast me in z'n wiegje, als een blok in slaap. Ze ging om boodschappen, kookte, deed het huishouden en zorgde met alle liefde voor mijn kleine held. TOPPERTJE! 

De dagen daarna ging tijn naar de opvang en krabbelde ik weer op.

Nu ben ik al weer even helemaal de oude! Of nja, bijna. Koffie is mijn held. Ik ga denk ik nooit wennen aan gebroken nachten maar verder hebben we onze draai gevonden. 

Abel is een heerlijk kereltje! Hij kan lachen als de beste. Op verzoek, in zijn slaap of als hij een beetje ligt te staren. Er zijn nachten dat hij al tot half 6 slaapt en sommige nachten wil die gewoon extra chillen met z'n moeder (en een flesje, maar dat zijn details ;)). Hij brabbelt, houdt van douchen en hij houdt van herrie, dat komt goed uit met z'n broer de kabaalmaker. Zonder de hulp van broer de kabaalmaker zou het me trouwens niet lukken hoor. Iemand moet me de luiers en doekjes aangeven, Abel z'n tut in z'n mond stoppen en de muziek aanzetten ;). 

Tijn dwingt me serieus wel om af en toe te chillen. Als de tv aan staat klimt hij op de bank, klopt op de plek naast hem en zegt dan 'kom mama, zitten, teevee kijken'. Daarentegen moet ik hem gelukkig ook nog af en toe uit de vensterbank plukken, achter hem aan rennen om hem zogenaamd op te vreten en de draken in z'n tent verslaan.

Ik zei het eerder op fb 'het leven is mooi', maar nu meen ik het! Het leven is echt mooi!

Ps; lieve lot, extra thnx! Je bent een topper. Dat ga ik nooit echt echt tegen je zeggen want wij zijn nuchtere harries die weten dat we op een dag kanker krijgen omdat onze moeders en ongeveer de rest van heel de familie dat heeft of heeft gehad, maar ik ben heel blij met jou als m'n vriendinnetje!

Pss; dat over kanker is een onderonsje ;). Als wij tegen iemand zeggen dat de kans heel groot is dat we kanker krijgen reageren de meeste heel geschokt, wij niet ;).